Perikles schreef: [..]
Ik weet niet precies op wie je reageerde. Ik zeg: de vraag of je open deuren zou moeten hebben als kerk, gaat voorbij aan de vraag hoe het met de interne huishouding is gesteld. En dan denk ik niet aan de problemen in gemeentes, maar aan hoe het met je zelf is gesteld. Die interne gerichtheid moet volgens mij de basis zijn.
Jan Maarten reageerde op mij post.
Dit is een heel andere richting. Door mijn kritiek op de gereformeerde instituties, het muggenziften en het navelstaren, vergeet ik vaak waar het met geloven werkelijk om draait en maak dezelfde fout als degenen die ik wat verwijt.
Het gaat denk ik uiteindelijk hoe je zelf gelooft, dat je verantwoordelijkheid hebt om er voor anderen te zijn etc. Een gemeenschap kan je hierbij helpen maar soms staat die een persoonlijke relatie met God in de weg, met name als geloven iets objectiefs en onpersoonlijks wordt waarin iedereen het met elkaar eens moet zijn, m.a.w. orthodoxie.
Omdat ik als gelovige helaas eigenlijk vooral met mijzelf bezig ben en veel zaken niet zo goed weet (ik geloof gelukkig niet meer in de objectieve onpersoonlijke orthodoxe zekerheden maar het subjectieve wat daar voor in plaats moet komen is nog niet zo heel sterk) heb ik weinig om uit te stralen. Ik weet veel beter wat ik niet geloof dan wat ik wel geloof. En over bepaalde dingen kun je gewoon niets zeker weten.
Wanneer ik iets beweer is dit hopelijk altijd namens mijzelf en niet als lid van een bepaalde groep (de gereformeerden of de christenheid). Mijn menig is mijn eigen onafhankelijke mening want ik wil niet onpersoonlijk en onecht klinken. Wanneer ik spreek met mensen die niet geloven praat ik niet over absolute zekerheden waar ik nooit aan twijfel maar hoe ik als persoon over dingen denk, niet wat ik zou moeten denken. Het liefst zou ik ook een persoonlijk geloof sterk willen uitstralen maar dat is helaas niet zo. Ik wil niet vromer overkomen dan ik ben want dan houd ik mijzelf en mijn omgeving voor de gek.
Bedoel je iets in deze richting, waarde Kars?
+0
Pjotr
Rossatron schreef: [..]Wat ik wel in Pjotr's spreken zie, is de interne gerichtheid in de eigen gemeente. Maar wat daar mis mee is, weet ik ook niet. Het gaat er alleen om dat die interne gerichtheid wat effectiever moet, om meer uitstraling naar buiten te hebben. We kunnen pas extern gericht zijn als er eerst een Open Deur is...
Interne gerichtheid is inderdaad goed als het gerichtheid is op Christus. Effectiever betekent dan ook dat je met minder inspanning hetzelfde of meer kunt bereiken. Doel is dat Christus in de wereld verkondigd wordt. Je moet je inspanning goed inzetten.
Twee keer per zondag een dienst is inspanning. Jeugddiensten, kinderdiensten, kom-indiensten etc. is inspanning. Allerlei commissiewerk en verenigingswerk, waaronder de evangelisatiecommissie, is inspanning. Alle bezoekwerk is inspanning. Het meeste van die inspanning is intern gericht.
De praktijk wijst uit dat de kerkdienst niet de meest geschikte manier is om mensen te bereiken met het evangelie. De drempel is te hoog. Om mensen te bereiken moeten we erop uit. Een kerkdienst minder op zondag, wat minder nadruk op liturgie en vormen, wat meer de essentie van wat we in de kerk komen doen.
De praktijk wijst uit dat de meeste nieuwe mensen via vrienden en bekenden in aanraking komen met het evangelie. Om mensen te bereiken, moeten we in onze eigen netwerken kijken. Of nieuwe netwerken aanboren. Het gaat niet zo gemakkelijk om vrijmoedig over God te vertellen. Een stuk toerusting kan daarbij helpen. Het toerustingsaspect krijgt nu maar heel beperkt vorm in de kerken.
De interne activiteiten van de kerk kunnen ook een externe component krijgen. Bezoekwerk en diaconale activiteit hoeven niet op te houden bij de kerkdeur. Activiteiten voor gemeenteleden kunnen ook breder georganiseerd worden voor buren, kennissen etc.
Raken we zo het heilige niet kwijt? Vermengen we dan niet teveel? De kerkdienst neemt een belangrijke plaats in de christelijke geloofsbeleving in. Daar ontmoeten we elkaar voor het aangezicht van de Heer. Daar zijn geen compromissen met de wereld. Een kerkdienst hoeft dus ook niet toegankelijk te zijn voor ongelovigen. Als we daar met elkaar het avondmaal vieren en de verbondenheid met elkaar ervaren als broers en zussen in Christus, dan hoeven we in de rest van ons kerkelijk leven ook niet bang te zijn voor vervlakking.
We kunnen ons christen-zijn niet verbergen als we kerkelijke activiteiten ook richten op buitenstaanders. We kunnen ons niet verbergen als we voortdurend aangesproken worden om het evangelie te verkondigen als we daar ook de handvatten voor krijgen. Juist daar waar we niet ons kerkelijk/christelijk zijn verborgen kunnen houden, worden we gedwongen kleur te bekennen. En dat is de kritische toets voor de echtheid van ons geloof.
+0
Koning David
Dus geen opleuking van diensten met gitaar of drum of met een duidelijker taalgebruik maar wel meer naar de mensen toe in plaats van interne gerichtheid op je eigen zuil. Daar zit volgens mij wel wat in.
Jan Maarten reageerde op mij post.
Dit is een heel andere richting. Door mijn kritiek op de gereformeerde instituties, het muggenziften en het navelstaren, vergeet ik vaak waar het met geloven werkelijk om draait en maak dezelfde fout als degenen die ik wat verwijt.
Het gaat denk ik uiteindelijk hoe je zelf gelooft, dat je verantwoordelijkheid hebt om er voor anderen te zijn etc. Een gemeenschap kan je hierbij helpen maar soms staat die een persoonlijke relatie met God in de weg, met name als geloven iets objectiefs en onpersoonlijks wordt waarin iedereen het met elkaar eens moet zijn, m.a.w. orthodoxie.
Omdat ik als gelovige helaas eigenlijk vooral met mijzelf bezig ben en veel zaken niet zo goed weet (ik geloof gelukkig niet meer in de objectieve onpersoonlijke orthodoxe zekerheden maar het subjectieve wat daar voor in plaats moet komen is nog niet zo heel sterk) heb ik weinig om uit te stralen. Ik weet veel beter wat ik niet geloof dan wat ik wel geloof. En over bepaalde dingen kun je gewoon niets zeker weten.
Wanneer ik iets beweer is dit hopelijk altijd namens mijzelf en niet als lid van een bepaalde groep (de gereformeerden of de christenheid). Mijn menig is mijn eigen onafhankelijke mening want ik wil niet onpersoonlijk en onecht klinken. Wanneer ik spreek met mensen die niet geloven praat ik niet over absolute zekerheden waar ik nooit aan twijfel maar hoe ik als persoon over dingen denk, niet wat ik zou moeten denken. Het liefst zou ik ook een persoonlijk geloof sterk willen uitstralen maar dat is helaas niet zo. Ik wil niet vromer overkomen dan ik ben want dan houd ik mijzelf en mijn omgeving voor de gek.
Bedoel je iets in deze richting, waarde Kars?
Dus geen opleuking van diensten met gitaar of drum of met een duidelijker taalgebruik maar wel meer naar de mensen toe in plaats van interne gerichtheid op je eigen zuil. Daar zit volgens mij wel wat in.