De ChristenUnie heeft een commissie aan het werk gezet om een antwoord te formuleren op de vraag of praktiserende homosexuelen de partij mogen vertegenwoordigen. Dit is gebeurd naar aanleiding van de kwestie Yvette Lont. De commissie (commissie-Cnossen) vindt dat mensen met een homoseksuele relatie niet hoeven worden uitgesloten van een bestuurlijke/vertegenwoordigende functie in de ChristenUnie. Zij wil geen lijstje opstellen met gedragingen die niet in overeenstemming zijn met de bijbel, maar alle gevallen apart bekijken.
De top van de ChristenUnie is blij met het rapport. Rouvoet kan zich er richting zijn achterban op beroepen dat aanspreekbaarheid op de bijbel het criterium blijft, en richting CDA en PvdA en de rest van de politiek dat de ChristenUnie geen homo's discrimineert.
Toch is het probleem met dit rapport nog niet opgelost. Uit onderzoek van de EO en het reformatorisch dagblad blijkt dat 93 van de ChristenUnie-leden vindt dat de bijbel homoseksuele relaties afwijst. 69% v/d leden en 63% van de kiezers is wel tevreden over het rapport, maar 1 op de 5 kiezers heeft zoveel moeite met het rapport dat zij overwegen op een andere partij te stemmen als de ChristenUnie het rapport aanvaard.
Hoe denken jullie over deze kwestie? Is de ChristenUnie de juiste weg ingeslagen bij dit moeilijke onderwerp, of is wordt zij op deze manier een vrijzinnige partij die de bijbel als basis aan het loslaten is?
Hier een artikeltje in het Nederlands Dagblad over de kwestie:
CU-discussie ademt orthodox liberalisme
door Krijn de Jong
Het CU-rapport over de vraag of mensen met een homoseksuele relatie de partij geloofwaardig kunnen vertegenwoordigen, en de discussie daarover, ademen orthodox liberalisme: je hoort de vertrouwde Bijbelwoorden en formuleringen, maar ze zijn van hun kracht ontdaan. In Johannes 1:14 staat over de Here Jezus dat Hij 'vol van genade en waarheid' was. Jezus was honderd procent genade en honderd procent waarheid. Dat dat voor ons heel moeilijk is, zie je terug in de discussie over homoseksualiteit. Ook mensen met een homoseksuele oriëntatie die afzien van een relatie, voelen zich nog altijd bedreigd en snakken naar een kerk die hen van harte welkom heet. Veel pijn dus.
Zullen we als 'wiedergutmachung' de waarheid dan maar wat verruimen? Dat kan, maar dan raken we wel verwijderd van onze Heer Jezus Christus. En dat is het laatste wat iemand die Hem liefheeft wil.
Geest CU
De ChristenUnie is met haar rapport 'Representatie' gekomen. De voorzitter, Peter Blokhuis, is zeer tevreden: 'echt ChristenUnie'. Het rapport zegt dat een vertegenwoordiger moet handelen 'in de geest van de partij'. Eenvoudige leden vragen zich echter af: Wat is 'echt ChristenUnie?' Wat is 'in de geest van de partij?'
Moet ik me laten leiden door een aantal prachtige Bijbelse redeneringen uit het rapport, of door uitspraken van prominente leden, die al ruim voor de verschijning van het rapport lieten weten geen enkele moeite te hebben met een CU-vertegenwoordiger die in een homoseksuele relatie leeft?
Of moet ik me laten leiden door partijleider André Rouvoet, die in het tv-programma 'Knevel en Van den Brink' liet weten dat de Bijbel duidelijk is, maar dat het kan zijn dat een selectiecommissie tot een nog iets duidelijker oordeel komt?
En was er de laatste tijd geen sprake van selectieve verontwaardiging? De leidinggevenden in de partij waren boos en verontwaardigd over het optreden van Yvette Lont. Het kan mij ontgaan zijn, maar is er ook iets gezegd over Tineke Huizinga, die in het feministische maandblad Opzij liet weten dat het niet aan de partij is over een homoseksuele relatie te oordelen? Is het vreemd dat mensen zo gaan denken dat de partij een bepaalde richting opgaat?
De discussies over het homohuwelijk en de weigerambtenaar worden door deze discussie volledig overvleugeld. Waar hebben we het nog over, als homoseksualiteit zelf wordt gehonoreerd?
In de ban
'Geen rijtjes zonden.' Deze woorden uit het rapport hebben de werking van een mantra gekregen. Ze worden zo vaak herhaald dat een andere mening bijna dom lijkt. Ik kom in de Bijbel echter heel veel rijtjes tegen. Als bijvoorbeeld de rijke jongeling aan Jezus die belangrijke vraag stelt over het beërven van het eeuwige leven, dan geeft Jezus een klein opsomming uit dat unieke rijtje: de Tien Geboden. Ook de brieven van Paulus staan vol rijtjes.
'Géén rijtjes', heb ik vanaf dag een van de discussie ervaren als een uitvlucht, het ontlopen van een onvermijdelijke confrontatie. Rouvoet had heel wat ellende kunnen voorkomen als hij gelijk duidelijk had gemaakt wat mensen van een orthodoxe partij als de ChristenUnie kunnen verwachten. Als dan iedereen over je heen gaat vallen, is het moment daar om de grondwettelijke godsdienstvrijheid aan de orde te stellen, met de vraag of die ook voor orthodoxe christenen nog geldt.
Natuurlijk was er één hele grote moeilijkheid. Het Bijbelse antwoord gaat frontaal in tegen de tijdgeest. Als je bezwaar uit tegen de geest der eeuw, dan maak je geen vrienden.
Misschien hadden de prominenten geen slappe knieën, maar waren ze al eerder van gedachten veranderd. De uitspraak van D66-Kamerlid Van der Ham, dat de CU 'een interessante vrijzinnige move' heeft gemaakt, is bij mij blijven hangen. Buitenstaanders zien vaak helderder wat er in jouw huis gebeurt dan jezelf. Is er een nieuwe vorm van vrijzinnigheid aan het ontstaan?
Veel wijst in die richting. Veel kerkelijke jongeren lossen bijvoorbeeld problemen op met: 'Iedereen zijn eigen ding'. Anderen doen meer het geloof 'er bij'. Ze bestrijden niks. Ze volgen alleen de Bijbel als het goed voelt. Een ook veel voorkomende vorm is: je drukt je Bijbels uit, maar je laat vervolgens in de praktijk alle ruimte om het anders te doen. Het is de meest effectieve manier om Bijbelse principes uit te hollen. Bij veel van dit orthodoxe liberalisme hoor je de vertrouwde Bijbelwoorden en formuleringen, maar zijn ze van hun kracht ontdaan. Het gaat hier over veel meer dan een visie op homoseksualiteit, het gaat over een visie op de Bijbel. Een orthodoxe of een liberale.
Volgeling
Ik ken een jonge vrouw met lesbische gevoelens. Haar ouders vinden dat ze er niet al te moeilijk over moet doen. Haar 'orthodoxe' kerkgemeenschap vindt dat het eigenlijk niet kan, maar: 'je doet er nu eenmaal weinig aan, dus houd het vooral netjes'. Zelf is ze al jong tot geloof gekomen. Ze heeft Jezus lief gekregen. En ze is van de Bijbel gaan houden. Ze zegt: 'ik zie die weg niet in de Bijbel'. Daarom onthoudt ze zich van seksuele relaties. Zo iemand heet in de Bijbel een discipel, een volgeling van Jezus Christus.
Ik hoop dat ze mij op die smalle weg ook tegenkomt.
Krijn de Jong is staflid bijzondere projecten van Tot Heil des volks in Amsterdam.
Vooropgesteld dat het een lastige kwestie is, denk ik dat de Christenunie met dit standpunt haar eigen glazen heeft ingegooid. De partij stelt zich op als een partij waarbinnen (zo doet men binnen het partijprogramma het althans naar voren komen) gesproken wordt conform Gods Woord. De partij stelt zich ondubbelzinnig op tegen kwesties als euthanasie en abortus. In dit laatste geval is het trouwens soms nog lastiger zoeken naar een evt. bijbels gebod (verbod) dan in de kwestie omtrent homoseksualiteit.
Of ik het er nou mee eens of oneens ben, je hoeft geen modelchristen te zijn om te kunnen lezen dat in de bijbel duidelijk staat dat homoseksualliteit door God niet getolereerd wordt. De vraag is hoe je hier anno 2008 mee om gaat. Moet je als politieke partij persoonlijk gedrag van vertegenwoordigers gaan veroordelen. Er zijn ontzettend christelijke homoseksuelen. Toch is het logisch dat als de partij het één verkondigt (bijv. de bijbel is tegen homoseksualiteit) maar het ander uitvoert (toch deze 'zondaren' de partij laten vertegenwoordigen) er niet meer gesproken kan worden over een principiele partij. Er treedt een discrepantie op. Het vreemde is dat de Christenunie zich wel voordoet als een religieus-ideologisch gefundeerde partij, maar als het er op aankomt dit op deze manier niet waar kan maken. Ik vind het prima als de partij het standpunt inneemt waarin ze zegt dat praktiserende homoseksuelen de partij mogen vertegenwoordigen, maar dan blijft van de ideologisch-religieuze grondslag slechts een pragmatisch walletjeseten over.
De Christenunie heeft als partij de weg van de minste weerstand (de meeste stemmen) genomen en is zo onbewust gaan zagen aan de eigen ideologische poten. Of het verkeerd is weet ik niet. Misschien is het goed dat de christenunie niet langer een principiele koers gaat varen, maar juist een christelijk pragmatisme doorvoert. Het grote nadeel is dat je dan een theologisch-politieke partij hebt waar de vrijzinnigheid welig tiert (iets waarvoor men bij de oprichting van het CDA eind jaren zeventig vanuit ARP achterban ook bang voor was)
Wel een goed rapport denk ik dat vast niet geheel onafhankelijk van de top van de Christenunie tot stand is gekomen gezien het grote belang en de gevoeligheid. Je kunt prima intern tegen participatie van homoseksuelen zijn en naar buiten zo een halfslachtig rapport uitbrengen. Goed opgelost denk ik!
Wat ik me afvraag:
Welke praktiserende homosexueel zou de Christenunie willen vertegenwoordigen? Welk persoon zou een functie willen uitoefenen binnen een partij waarin 93% van de kiezers jouw homosexuele praktijken afwijst? Wil jij gaan en staan voor een partij die jouw relatie afwijst als onbijbels?
Ik kan me zoiets niet voorstellen. Als je het vannaf deze kant bekijkt is de discussie ook niet heel erg relevant
Ten eerste is het de vraag of de bijbel homosexualiteit direct afwijst:
1) de teksten gaan over sodomie, over overspelige relatie en over tempelprostitutie. Zelfs in de tekst uit Romeinen wordt gesproken over de omgang 'verlaten'. Teksten over mensen die gewoon homosexueel zijn zijn er niet.
2) De enige reden die ik kan verzinnen om op bijbelse gronden tegen homosexualiteit te zijn is het instituut huwelijk. Vanuit een teleologische redenering dat de bedoeling van God en Zijn schepping het samenleven van man en vrouw is zou je kunnen beweren dat homosexualiteit daar niet in past. Homosexualiteit is dan ook niet direct een zonde maar het zondige karakter van homosexualiteit kan worden afgeleid uit het niet voldoen aan de bedoeling van de schepping.
3) Zelfs als homosexulateit als zonde wordt betiteld is het de vraag hoe de kerk om moet gaan met deze relaties. Wat doe je met een homostel dat tot geloof komt? Moeten ze dan weer uit elkaar? Of als een stel niet trouwt maar een andere samenlevingsvorm kiest? De vraag is dus: hoe ga je als kerk om met gebrokenheid? Ik denk dat daarin de geest van liefde en verdraagzaamheid past.
Ten tweede, en dit is veel belangrijker dan de vraag of de bijbel homosexualiteit afwijst, een politieke partij is geen kerk! Ik herhaal dit nog maar eens, de christenunie is geen gereformeerde kerk.
Dit heeft tot gevolg dat niet alles wat in de bijbel staat rechtstreeks moet worden overgeheveld tot politiek principe. Doe je dat wel dan ben je een theocratische partij. De Christenunie en veel mensen die tegen dit rapport zijn, zijn niet theocratisch. Ze pleiten niet voor het verbieden van echtscheidingen in Nederland en ze pleiten ook niet voor het verbieden van christelijke politici die ooit zijn gescheiden.
Een christelijke partij dient echter wel christelijke principes te hanteren. Omgaan met gebrokenheid is daar een onderdeel van. Politici die scheiden of een homosexuele relatie hebben zijn onderdeel van de gebroken wereld en het past de CU om met die gebrokenheid in een geest van liefde en verdraagzaamheid te handelen. Dat is de 'geest van de Christenunie'.
Tenslotte dergelijke discussies worden altijd beladen als het over seksuele moraal gaat. Waarom? Wat is het principiele verschil tussen de ene zonde en de andere? Wanneer politici smerige trucjes uithalen, fraude plegen in het Europeese Parlement (waar wat toen de moraalpolitie?) of niet in de geest van Christus leven door zichzelf meer te achten dan de naaste? Moeten dan al deze politici worden afgezet? Of nog sterker, houden we dan nog wel polici over? Ik denk het niet. Morele hyocrisie legt altijd feilloos morele intuitities bloot.
De enige leidraad lijkt me dan ook een persoonlijk geloof in God en het besef dat Christus vergeeft. Iedereen die zich aan deze leidraad bindt in zijn leven moet naar mijn idee policus of bestuurder kunnen worden van een christelijke partij.
De leidraad die je noemt: 'persoonlijk geloof in God en het besef dat Christus vergeeft' is de basis van het evangelie, maar deze leidraad is niet geschikt of in ieder geval onvolledig voor de christelijke politiek en voor het besturen van een land.
De christelijke politiek wil vanouds de samenleving inrichten naar bijbelse principes vanuit de gedachte dat dit het beste is voor het land en voor de mensen. Daarvoor heb je concrete bijbelse normen en waarden nodig, en is het onvoldoende om als christenpoliticus te handelen in 'de geest van Christus'. Het persoonlijk geloof in Christus is wel datgene wat de Christelijke politici samenbind en drijft, maar deze leidraad levert niet direct concrete handvaten voor het inrichten van de maatschappij. De bijbel doet dit wel.
Het punt is volgens mij dat de ChristenUnie (en daarvoor GPV en RPF) een partij is die zegt zich rechtstreeks op de bijbel te baseren, in tegenstelling tot het CDA die dat alleen indirect doet. De vraag die ik zou willen stellen is dan: kan de ChristenUnie nog wel volhouden zich rechtstreeks op de bijbel te baseren als zij mensen met een homoseksuele relatie als vertegenwoordigers of bestuurders heeft?
Wellicht is zo'n keus vanuit allerlei opzichten best te rechtvaardigen, maar de vraag of de bijbel homoseksualiteit afwijst is volgens mij altijd positief beantwoord door het Christendom. De mainstream van het orthodoxe christendom vond en vindt dat de bijbel homoseksuele relaties afwijst.