Het ND schreef: 'Woont Gods Geest in je?' 4 april 2005 van onze redactie kerk ZWOLLE - ,,Dé vraag vandaag is: weet jij of de Geest van God in je woont? En het maakt daarbij niet uit of je gemeentelid, ambtsdrager of zelfs predikant bent. Want dit is Gods vraag aan jou.'' Baptistenvoorganger Orlando Bottenbley had weinig woorden nodig om de kern - en rode draad - van zijn betoog zaterdag aan een gereformeerd publiek voor te houden. Bottenbley sprak zaterdag ruim een uur op de conferentie van de vrijgemaakt-gereformeerde werkgroep Gods Geest Werkt in Zwolle. De bijeenkomst in de IJsselhallen trok zo'n 2500 mensen. Het publiek varieerde globaal in leeftijd van twintig tot vijftig jaar. Tijdens de conferentie werd veel gezongen uit de Opwekkingsbundel en verder waren er toespraken van Bottenbley, voorganger in Drachten, en de vrijgemaakt-gereformeerde predikant Gert Hutten uit Franeker. Ook getuigden twee mensen, beiden de veertig al gepasseerd, van een grote geloofsverandering in hun leven. In de toespraak van Bottenbley kwam de vraag of Gods Geest in u woont - door hem ook samengevat met de woorden: bent u wedergeboren? - enkele malen terug. ,,Antwoord daarop niet met 'ik hoop het'. Want met 'ik hoop het' haalt u de hemel niet. Nee, de Bijbel zegt dat het een zeker weten is. Weet ú het zeker?'' De voorganger sprak de hoop uit dat zij die zich onzeker voelden over deze vraag, zich na afloop naar de gespreks- en gebedsruimte willen spoeden, om daar om Gods Geest te vragen. Zelf vroeg hij er, in een gebed na zijn toespraak, indringend om of Gods Geest in allen wil gaan wonen die Hem nog niet kennen. Want, zo maakte Bottenbley in zijn toespraak ook duidelijk, God wil graag met zijn Geest in de levens van mensen komen wonen. Waar Gods Geest komt, wordt Jezus verheerlijkt en wordt Hij zichtbaar, stelde hij. Goede werken ,,En dat geeft God voldoening.'' De predikant vergeleek het met een vader die 's avonds laat, staande bij het ledikantje, intens van z'n slapende zoontje kan genieten. ,,Ja, overdag is het een boefje, maar 's avonds... Zo kijkt God ook naar ons. Wij geven Hem voldoening.'' De predikant koppelde het werk van de Heilige Geest aan vrijheid, zich baserend op teksten uit 2 Korintiërs 3: ,,Waar de Geest des Heren is, is vrijheid.'' Dat betekende volgens hem onder meer vrij van de veroordeling door de wet. Bottenbley zei duizenden christenen tegen te komen - ,,en het maakt niet uit of ze nou vrijgemaakt, christelijk-gereformeerd, baptist of pinksterevangelisch zijn'' - die heel druk en oprecht bezig zijn met goede werken. ,,Toch hoop ik maar dat ze niet geloven dat ze daardoor gerechtvaardigd worden, want onze daden zijn nooit toereikend.'' Het gebed van de tollenaar aan de rand van het tempelplein, 'Heer, wees mij zondaar genadig', is genoeg, benadrukte hij. Die tollenaar keerde, in tegenstelling tot de goede werken verrichtende farizeeër, gerechtvaardigd naar huis. De Heilige Geest maakt ook vrij van angst voor de dood en van wetticisme en traditionalisme, hield Bottenbley de aanwezigen voor. Hij waarschuwde dat velen leven met een bedekking, doordat 'Mozes' (de wet, het oude verbond) aan hen wordt voorgehouden. ,,Ik denk dat velen van ons zo zijn opgevoed. Ze lezen de Schrift, ze kennen de traditie, de kerkleer, theologie en dogmatiek. En toch is er een bedekking.'' Hij zei het zelf vroeger ervaren te hebben. ,,Ik zette me er maandenlang toe om de Schrift te lezen. Maar, als ik eerlijk was, wist ik: Orlando, het zegt je niets.'' Totdat Gods Geest in hem kwam wonen, vertelde hij. ,,Ik had toen nog geen bril, maar het was alsof ik opeens met een bril op de Bijbel was gaan lezen.'' Nieuwe geboorte Ook predikant Hutten sprak uitgebreid over de vrijheid in Christus. Hij stelde met spijt vast dat vrij zijn in Christus voor velen niet meer dan theorie en dogma is. ,,Hoe zit het met de realiteit van het heil? Is Christus heil te zíen in uw leven.'' Hij onderstreepte Bottenbley's boodschap dat een nieuwe geboorte nodig is. ,,Ik studeerde al drie jaar theologie, toen ik heb ervaren dat Jezus Christus in mijn leven kwam, én toen ging de Bijbel voor me open.'' Voor Hutten is de ware kerk een kerk waar de kracht van God zichtbaar wordt. ,,Want het Koninkrijk van God toont zich niet in woorden maar in kracht'', citeerde hij een bijbelvers. ,,Ik ken mensen en kerkelijke gemeenten die ik vergelijk met de Israëlieten. Zij staan aan de rand van het beloofde land, maar kijken op tegen de reuzen. Ze stappen niet ín het Koninkrijk van God. En wat is het gevolg? Dat ze in de woestijn blijven leven.'' Voor de predikant uit Franeker is vrijheid allereerst leven van genade. Hij vertelde van een meisje dat tijdens de cursus Doelgericht Leven in zijn gemeente tot de slotsom kwam: 'ik moet van alles, en ik kan het niet'. ,,Dat is waar God je hebben wil: wees mij, arme zondaar, genadig.'' Stop met doe-het-zelven, met een Gamma-geloof, raadde hij de aanwezigen aan. Verder legde hij, als het om vrijheid ging, de nadruk op 'Jezus is Heer'. ,,Jezus is niet alleen Christus, Hij is ook Heer. Alles in je leven staat onder zijn heerschappij. Is Jezus uw Heer of is Hij slechts uw Verlosser?''
De lezingen van de betreffende conferentie zijn terug te vinden op
De bewuste conferentie en daaraan onderliggende beweging heeft de afgelopen tijd aardig wat stof doen opwaaien binnen onze kerken. Bovendien hebben veel kerken (met name in het noorden) te maken met een behoorlijke overgang van leden naar charismatische kerken. Ik ben wel benieuwd hoe daar op de GSV over wordt gedacht.
Om alvast even zelf wat te posten: Aan de ene kant herken ik ook dat er in onze kerk wel eens wat meer aandacht voor het werk van de Geest mag komen en dat een beetje minder 'naar de letter' best wel eens goed zou zijn.
Toch heb ik moeite met deze beweging, omdat ze volgens mij in een aantal dingen doorslaat. Zeker als ik de lezing van Bottenbley doorlees. Wat mij betreft hadden ze overigens om tactische redenen ook wel iemand anders mogen uitnodigen, gezien de problemen en moeite die zijn aanhangers binnen noordelijke kerken veroorzaken, maar dat even terzijde.
Het gaat mij met name om te gebruikte bevrijdingstheologie. Je moet van harte kunnen zeggen dat de Geest van God in je woont en die zekerheid daarvan hangt weer af van een bepaalde beleving en 'geloof' die je zou hebben. Pas als je dat kunt zeggen woont de Geest ècht in je en kun je pas ècht zeggen dat je gelooft. Deze theologie:
Laat geen ruimte voor geestelijke strijd die er kan zijn. Ja, die ruimte is er wel, maar dan ben je nog niet volledig bevrijd en in feite maakt het je eerder moedeloos. Tenzij je zo weet te bidden dat je bevrijd wordt...Heeft m.i. te weinig oog voor het 'gewone, alledaagse' werk van de Geest, namelijk mensen te laten belijden dat Jezus Heer is, ook al uiten ze dat misschien niet op de manier die jij van ze verwacht.Brengt een onterechte scheiding aan tussen hen die wèl uit de Geest leven en bevrijd zijn en zij die dat niet zijn. Blijkt ook uit ingezonden die volgden op het gequote artikel. Dit kan eveneens een bepaald soort 'geestelijke arrogantie' veroorzaakt. In hoe mooie woorden die men ook weet te verpakken.Legt de zekerheid van het geloof op zo'n manier bij de mensen zelf dat die er moedeloos van kunnen worden, omdat de zekerheid teveel op het eigen geloof wordt gebaseerd. Dat dan ook nog weer samen moet hangen met een bepaalde beleving. Zonde om te horen dat mensen die echt met volle overtuiging op belijdeniscategesatie gingen om dit jaar belijdenis te doen, dat nu in één keer niet meer durfen omdat ze teveel aan zichzelf twijfelen. En dat zijn er niet een paar...Heeft zoveel oog voor en hecht zoveel waarde aan een bepaalde manier van geloven dat de kerk fout bezig is als zij daar niet aan voldoet. Wat inmiddels al de nodige onrust en conflicten heeft veroorzaakt in en tussen kerken. Wat mij betreft is er té weinig aandacht voor de verscheidenheid van het werk van de Geest en de éénheid die er hoort te zijn, niet op basis van gevoelens, maar op basis van Christus.
Goed, da's mijn mening. Benieuwd hoe anderen daar over denken.
Het was een mooie conferentie. Ik was het ook niet eens met alles wat Bottenbley zei. Maar je kunt er wel waardevolle zaken uithalen.
De mensen die stukken in de krant hebben geschreven als reactie op een conferentie en een toespraak waar ze zelf nooit heen zouden gaan, lieten duidelijk merken dat ze dachten dat de mensen die daar waren niet voor zichzelf konden nadenken. Die indruk kreeg ik vooral door het belerende toontje van een aantal artikelen.
Verder is het makkelijk om op basis van karikaturen bepaalde theorieën die in de praktijk een heel stuk diverser zijn bij voorbaat aan de schandpaal te nagelen. Ik ben het namelijk met al je punten eens, maar in de praktijk zal de zgn bevrijdingstheologie toch anders werken.
(Nu heb ik anderhalve week geen tijd om te reageren want ik ga op vakantie)
Misschien heb ik wat betreft de 'bevrijdingstheologie' even een verkeerd naamplaatje eraan geplakt, maar het ging mij om de idee dat je pas ècht kunt zeggen dat de Geest in je woont als je met volle overtuiging (lees: je volle gevoel) kunt zeggen dat je bevrijd bent. Misschien ietwat karikaturaal, maar ik denk dat het redelijk de lading dekt.
In antwoord op Mulder: ik zal ook niet zeggen dat ik het eens ben met alle kritische ingezondens in het ND (integendeel), maar met de reacties uit GGW-hoek had ik ook behoorlijk veel moeite. Daaruit bleek namelijk wel dat de door mij bevrijdingstheologie genoemde gedachtenwereld behoorlijk op die manier kan uitpakken. Als er dan onderscheid wordt gemaakt tussen mensen die wel en niet vanuit de Geest willen leven en daarin een (in)direct waardeoordeel wordt uitgesproken, ga ik me toch even achter de oren krabben (ik denk bijv. aan die van ds. De Ruijter).
Wat ik in de praktijk nu merk (m.n. bij Bottenbley-adepten) is een heel erg denken in een goed-fout-onderscheid, waarbij men zelf per definitie aan de goede kant staat.
Als daar al enige nuancering in doorklinkt is het een oproep om begripvol te zijn richting de mensen die 'nog niet zover zijn'. Wat mij dan alsnog ergert.
Allicht zal niet iedereen er zo over denken, maar het aantal onttrekkingen in het Noorden hierdoor, de tweedeling die er hier en daar al ontstaat (ook tussen gemeentes en dominee's) maken het volgens mij toch wel de moeite waard hier eens over na te denken. 't Is misschien nog een beginstadium, maar in de manier van discussieren en beoordelen herken ik, als ik eerlijk moet zijn, wel tendensen die ook bij de Nieuwe Vrijgemaakten voorkwamen.
Wel ter nuancering (deed ik in mijn eerste post wat summier): ik zal niet zeggen dat er in onze kerken alles perfect gaat en dat daar genoeg ruimte is voor mensen die hun geloof op een bepaalde manier uiten. Een beetje meer enthousiasme mag wat mij betreft ook wel eens en ik wordt ook wel eens moe van de logheid van het hele instituut. Maar ik denk wel dat men er voor moet waken niet door te slaan. En dat gebeurt hier wel, volgens mij.
En in aansluiting op am. Klei (mooie laatste woorden, trouwens): ik heb me ook wel wat verbaasd over die Gomarus-actie...
Er mag wel wat meer discussie komen op dit topic. Het lijkt er nu een beetje op dat als Geertsma en ik het met elkaar eens zijn (gebeurt soms naar het schijnt) er niemand meer tegen durft te zijn.
Dat klinkt alsof je het raar vindt om iets zeker te weten en er een bewijs voor te hebben. Ik zou het willen vergelijken met de discussie die Jakobus voert over "geloof": als het zich niet daadwerkelijk bewijst, is het dood.
En wat te denken van Handelingen 19? Paulus vraagt nadrukkelijk naar vervulling met de Geest en krijgt een duidelijk (=niet vaag) antwoord op zijn vraag. Als hij ze de handen oplegt, zijn er ook duidelijk bewijzen van vervulling, waarmee ik niet gezegd heb dat elk bewijs hetzelfde is :)
Zeker weten dat Gods Geest in je woont is volgens mij geen optie:
Hoezo onterechte scheiding? <subjectief en suggestief? ;)> Als er geen ruimte is voor geestelijke strijd, waarom schrijft Paulus aan de gemeente in Efeze dan over de wapenrusting Gods? Ik neem aan dat ze daar ook vervuld van de Geest waren. Waarom spreekt de Bijbel over volharding, is dat alleen voor de niet-vervulde christenen (volgens Rom 8:9 is dat een c.i.t.)? Goed Bijbels argument ; Je kunt ook zeggen: Fantastisch om vooruit te kijken naar mensen die met nog meer dan volle overtuiging belijdenis zullen gaan doen. "Wie gelooft, die zal niet haasten" (Jesaja 28:16)dat is niet alleen obv je gevoel, ook obv beloften van God
belijden dat Jezus Heer is.. dat kun je ook doen als je Hem niet je leven hebt gegeven of de intentie hebt dat te gaan doen, toch?
Dat is waar B&H volgens mij vooral de nadruk op willen leggen, God wil je leven, helemaal en niet dat je het ter kennisgeving aanneemt. Denk es na of je dat wilt, of je je overkunt geven en dingen los kunt laten.
Overtuiging is niet hoogdravend ofzo, gewoon dat je merkt dat dr vol van bent en voor wilt gaan. Enja, das moeilijk, vind ik, om God helemaal je leven te geven. Dat mis ík iig vaak, maar ik denk wel dat het nodig is om 'bevrijd' te leven.
Dat kun je volgens mij deels vergelijken met 'waar je hart vol van is.. zoals als je fan bent van Pim of PSV (wel bijzonder eigenlijk dat bij een voetbalwedstrijd het weten/voelen dat je achter n bepaalde club staat je n enorme enthousiasme uit kan doen stralen (of diep verdriet..) en bij iets wat te maken heeft met de zin van je leven minder). Ok, het is niet helemaal te vergelijken want dit gaat tegen je gevoel in en kun je niet zelf, maar daarom heb je ook Gods Geest nodig, elke dag weer.
Ja, ik geloof wel dat je daardoor verandert. Je gaat toch ook niet in je 3d-pak stilletjes op je stoeltje zitten in een stadion? Tuurlijk, kan wel, maar het zet wel vraagtekens bij je overtuiging en 'drive'. En dat vind ik absoluut geen arrogant streven om overtuigd te willen zijn (kan wel op >1manier) het ligt binnen handbereik om directer met geloofsvragen bezig te zijn, veel directer dan nu gebeurt, ook op catechisatie als er tenminste stil wordt gestaan bij wie Jezus voor jóu is en hoe je dichter bij Hem kunt komen en óf je voor Hem wilt gaan. Soms besef je dan inderdaad dat je nog een keer op de knieen moet. Als dat je aan het denken zet is dat volgens mij enkel opbouwend. Of mis ik iets?
Allereerst mijn complimenten voor dit mooie verhaal Alinda. Echt hele tof om dit te lezen. :)
Ik zie dit zelf wat minder zo omdat ik God niet alleen maar als liefde ervaar en daarom niet al te erg op mijn gevoel wil afgaan. Om heel eerlijk te zijn ervaar ik niet dat ik verlost ben en ik heb helemaal niet het idee dat Gods geest in mij zou werken.
Als Bottenbley gelijk zou hebben betekent dit dus dat ik er helaas niet bij hoor. Dit is een gevoel dat ik wel vaker heb maar wat ik probeer te negeren. Gevoelens zijn namelijk een slecht kompas omdat ze zo wisselvallig zijn. Ik ga daarom maar uit van de vrijgemaakte verbondstheologie. Dit doe ik niet omdat ik daar met mijn gevoel in geloof maar omdat ik niet veel anders kan.
Ik vermoed (correct me if I'm wrong) dat veel andere mensen wellicht niet zo onzeker zijn over het feit dat God bestaat en dat God er voor je is. Als je dit allemaal wel voelt en hier heel zeker over bent dan kun je dit ook uitstralen. Ik heb veel aan mensen die (voor mijn gevoel) dit echt geloven en dit echt uitstralen. Misschien is dat het enige beetje (indirecte) ervaring wat ik heb. Via anderen. Maar dezem ensen lijken meestal niet op Bottenbley.
In de definitie van geloof in Hebreeën 11 staat:
Als je de "geloofsbrief" verder leest, zie je dat geloof niets met gevoel of ervaring te maken heeft, maar wel met een vaste overtuiging ondanks gevoelens.
Dit is niet om je aan te vallen, maar als je niet zeker bent of God bestaat, of je bevrijd bent, of Gods geest in je werkt, kun je dan wel zeggen dat je een christen bent? Op grond van de Bijbel denk ik van niet:
In Romeinen 14:23 staat ook dat alles wat niet uit geloof voortkomt, zonde is.
Persoonlijk zie ik niet wat er mis is met meneer Bottenbley: "Wie niet tegen ons is, is voor ons" (Jezus in Johannes 9). De vraag die hij stelt is ook niet of je "voelt, ervaart of beleeft dat je Gods geest hebt, maar of je het zeker weet. Dat zeker weten is niet meer dan bijbels. Als je twijfelt aan de bijbelgetrouwheid van Bottenbley doe je er denk ik goed aan om zelf zoveel mogelijk te weten te komen over Gods Geest.
Volgens mij heeft een tekstenbombardement niet zo veel zin. Ik ken er ook eentje: 'Ik geloof, kom mijn ongeloof te hulp'. Niet elke christen is even zeker, vast van vertrouwen en blij. Volgens mij helpt het niet als christenen die dat wel zijn hier nog eens een heilig moeten van maken. Steek liever een helpende hand uit dan nog eens goed na te trappen. Jezus was begaan met zondaars, met het zwakke en gebrokene, en juist dat mis ik soms bij christenen als Bottenbley.
Dit is uit z'n verband gerukt. Dit gaat over wat je wel of niet denkt te kunnen doen, in dit geval eten, als christen zijnde. Vers 23 wil zeggen: wat je ook eet, doe het vanuit geloof, niet vanuit twijfel. En dan komt de tekst: en al wat niet uit geloof is, is zonde.
Deze tekst gaat dus niet over de twijfel van het gevoel bijv. dat je je afvraagt in een moeilijke periode van tegenslagen waar God is, en wat Zijn plan met jou is. Deze twijfelaars, bijv. Job, Petrus, worden in de Bijbel altijd mild tegemoet getreden en juist een hulpende hand toegestoken door Jezus.
@Reinier: Die manier van geloven heet ook wel een overwinnaarschristendom. Ik persoonlijk houd daar niet zo van.
@Olijfje: In mijn voorgaande post heb ik gezegd dat ik maar uit ga van de vrijgemaakte verbondstheologie, dat wil zeggen dat ik over mijn uitverkiezing niet al te veel nadenk en mijn gevoelens vaak ergens wegparkeer. Misschien geloof ik dus wel. Ik weet het echter niet absoluut zeker. En jij weet het ook niet. Zeker niet voor mij. Maar gelukkig beslissen wij hier niet over.
@RC: Het spijt me dat je het hebt opvat als een tekstenbombardement, maar ik houd vast aan "sola scriptura": gevoelens, meningen, ideeën over God zullen ons niet dichter bij de waarheid brengen. Wat is er trouwens tegen een bombardement met Gods woord?
Ook heb ik niet gezegd dat alle christenen even zeker, vast van vertrouwen en blij moet zijn, maar dat de Bijbel spreekt over geloof als een zekerheid en een bewijs, ondanks gevoelens, blije of onblije of welke gevoelens dan ook.
Misschien dat je mijn bewoordingen hard of scherp vindt, maar daarom zijn ze niet minder respectvol (Spreuken 27:6) en al helemaal geen natrappen
@Maurice: Paulus zegt in Rom. 14:23:
-Maar hij die twijfelt als hij eet is verdoemd/veroordeeld
-omdat het niet uit geloof voortkomt [is het veroordeeld]
-en alles wat niet uit geloof voortkomt is zonde [dus ook eten]
Paulus zelf plaatst het eten in een groter verband, nl. "alles", dus ik zie niet in hoe ik het nog uit zijn verband kan rukken. Het staat immers al in het grootst mogelijke verband.
Maar als Romeinen 14:23 toch uit zijn verband gerukt mocht zijn, Hebreeën 11:6 is dat zeker niet en zo zijn er veel meer voorbeelden te noemen waaruit blijkt dat ongeloof zonde is...en ja, Jezus stak zijn hand uit:
Of het nou geloof, de Heilige Geest, uitverkiezing (ook een zekerheid, misschien leuk voor een nieuw topic?) of iets anders gaat, als de Bijbel erover spreekt, vindt God het belangrijk en dienen wij het ook als zodanig te behandelen. God zelf is onze enige zekerheid, als we daar niet zeker over kunnen zijn, waarover dan wel?
Inhoudelijk heb ik de discussie al te vaak gevoerd, en mijn ervaring is dat het weinig zinvol of opbouwend werkt.
Wel nog twee dingen over de manier van discussieren die Olijfje hanteert.
1) Tekstenbombardement.
Voor elk gek idee kun je een hele rits bijbelteksten verzamelen en op iemand afvuren. Niet voor niets is het lastig om met Jehova's getuigen in gesprek te gaan. De bijbel is echter geen verzameling losse teksten waarmee je je eigen standpunt kunt bewijzen.
2) Als iemand die jij niet kent (toch?) stelt:
dan vind ik het absoluut liefdeloos om te zeggen:Een algemene reactie met bijbelteksten is dan helemaal niet op zijn plaats. Probeer liever de ander te helpen om zekerder te worden van Gods bestaan, van bevrijding, van de werking van Gods Geest in ieder die Hem zoekt.
Ik krijg bij dit soort overwinningsgeloof altijd het gevoel dat ik me moet verdedigen. Laten we liever elkaar als christenen steunen en aanvullen. Het zijn twee kanten van hetzelfde verhaal en allebei waar. Er mag kritiek zijn op een bepaalde eenzijdigheid in elkaars manier van geloven, maar wel vanuit een liefdevolle houding.
Beste Reinier,
In plaats van iemand af te schilderen alsof hij discussieert met zijn voet tussen de deur, kun je ook ingaan op het argument dat iemand voorlegt, of het nou een persoonlijke mening of een bijbelvers is. Verder is het gemakkelijk om iemand dingen toe te schrijven die geen waarheid zijn en vervolgens deze onwaarheden onder uit te halen. Stijlvol is anders...
1)Tekstenbombardement
-"Abusus non tollit usus" et non plus multus usus tollit.
-"Een doorsnee christen is voor een strijd over de hoofdwaarheden van zijn geloof tegen een ongelovige vaak ongeveer evengoed bewapend als een jongen die zich met een proppenschieter tegen het geknetter van machinegeweren teweerstelt." (Pieter)
2)Liefdeloos?
Liefdevol, behulpzaam en scherp gaan prima samen. Als je daar anders over denkt, open dan alsjeblieft een nieuw topic.
Een vraag is geen stelling en evenmin een veroordeling. Hetzelfde geldt voor een scherpe vraag. Moeilijk onderwerp, moeilijke vragen.
In alle oprechtheid kan ik zeggen dat ik uit zuivere en liefdevolle motieven handel en jij mag dat in alle oprecht in twijfel trekken.
3)Easy believism
Het "easy-believism" dat je me in de schoenen probeert te schuiven verafschuw ik en is ketterij. Het middel bij uitstek tegen dwaling is de Bijbel en veel daarvan.
Meerdere malen heb ik verwezen naar de "geloofsbrief", Hebreeën 11, en ik doe dat nu nog een keer.
Naar mijn mening spreekt men hier over geloof als een zekerheid en een bewijs
Zonder geloof is het onmogelijk om God te behagen
De geloofshelden die beschreven worden laten zien dat geloof niet gebaseerd is op gevoelens of omstandigheden, maar dat men ondanks gevoelens en omstandigheden gelooft.
4) Overwinningsgeloof?
Als ik een overwinningsgeloof predik, dan doen Paulus, Luther en Calvijn het ook en hoef ik mij nergens voor te schamen.
OK, laat ik zelf ook maar weer even reageren.
En dan gaat het mij met name over de zekerheid van het geloof. Ik ga even in het algemeen praten, maar volgens mij komt het veel voor dat twijfel die er bij (vaak jonge) christenen leeft niet zozeer gaat over wat God heeft beloofd en wat Hij wil doen, maar twijfel aan het eigen geloof. En dan werkt een dergelijke benadering van 'zekerheid in het geloof' wat mij betreft juist averechts. Omdat je zo geacht wordt die zekerheid in jezelf te zoeken. En dat bedoel ik dan even letterlijk, dus niet dat het allemaal van jou af moet hangen, maar wel dat jij in jezelf moet zoeken naar de zekerheid die jij hebt in het geloof. En dat maakt, volgens mij, dat mensen vaak meer moeite hebben met geloven dan nodig is. Omdat je gewoon mag vertrouwen op wat God beloofd heeft, ongeacht jouw 'geloofsprestaties'. Dat vertrouwen kan aan de ene kant heel veel rust brengen, maar blijkt vaak moeilijk te bereiken in de huidige op het individu gerichte tijd.
En dan hoor ik inderdaad verhalen van mensen die door dergelijke congressen wel toegroeien naar die zekerheid en die er ook een enorme geloofsmotivatie uit weten te halen. En dat vind ik echt wel mooi om te zien. Maar ik hoor ook van mensen die die zekerheid niet bereiken en daardoor juist onzekerder worden. Terwijl dat m.i. nergens voor nodig is. En ik lees ook en merk om me heen dat mensen die hun geloof wat introverter beleven of er op een andere manier mee omgaan, geacht worden niet vanuit de Geest te durven leven. En dan gaan bij mij de haren een beetje overeind staan. Al gebeurt dat nóg met zo'n 'begripvolle' glimlach.
Ook ben ik van mening dat het werken van God's Geest juist misschien wel minder dan meer herkend wordt in deze benadering. Als je goed kijkt, zie je namelijk zo ontzettend veel vruchten en gaven van de Geest om je heen, maar juist door te focussen op bepaalde uitingen, mis je dan volgens mij een heleboel. In de basis is het werk van de Geest namelijk dat Hij mensen laat zeggen 'Jezus is Heer'. En hoe dat dan door iedereen ingevuld wordt, kun je daarna gaan bekijken, maar alstjeblieft niet al een paar stappen verder en ook nog een bepaalde kant op en dan pas durven concluderen dat de Geest aan het werk is.
Volgens mij werd al eerder Romeinen 8 geciteerd. Voorafgaand aan de aangehaalde tekst 'Iemand die de Geest van Christus niet bezit, behoort Hem niet toe', lees ik:
Gezien de vele vermaningen die daarna nog volgen (juist ook gericht op het leven vanuit de Geest), vind ik dat toch een opvallende uitspraak...
Wat mij betreft: zekerheid is hartstikke mooi en enthousiasme ook! Als je dat hebt: houwen zo. Maar ga niet anderen beoordelen op hun (geuite) manier van zekerheid en enthousiasme en hun vertellen hoe ze dat moeten doen. Dat kan onnodige twijfel veroorzaken en een onnodige tweedeling veroorzaken. Terwijl de Geest toch juist vraagt te streven naar eenheid en het ondanks verscheidenheid herkennen van elkaar als broeders en zusters... (Ef. 4)
Wijs gesproken :)
Een belangrijke vraag in de discussie is of zekerheid van het geloof een optie is. Ik denk van niet. Hoe je die zekerheid wilt uiten, mag je helemaal zelf weten, zolang het maar tot eer van God is.
Dat sommige mensen menen dat er één bepaalde manier is om bepaalde zekerheden te uiten en mensen te veroordelen die daar niet aan voldoen, moet ons niet hinderen om een goede discussie te voeren over een belangrijk onderwerp.
Wel vind ik het jammer dat ook hier in bepaalde "kampen" wordt gedacht.
Het doet me denken aan clichés als "charismatischen zijn emotioneel" en "gereformeerden zijn Bijbelvast".
Iemand als Bottenbley zoekt volgens mij juist naar de éénheid van christenen en is de moeite waard om naar te luisteren. (Ik heb hem nog nooit gehoord/gezien/gelezen trouwens) Dat er mensen zijn met dezelfde
leer, maar die deze leer gebruiken om anderen te veroordelen mag geen reden zijn om alles wat "uit die hoek" komt of wat er op lijkt bijvoorbaat, zonder degelijk onderzoek, te veroordelen.
De bedoeling van mijn vorige post is niet echt uit de verf gekomen. Waar ik wilde voorkomen dat de discussie afbreekt in plaats van opbouwt is dit juist nu het geval. Ik heb inderdaad niet inhoudelijk gereageerd. Mijn punt is juist dat het niet zinvol is de tegenstellingen tussen een 'evangelische' en een 'gereformeerde' manier van geloven te verscherpen. Mijns inziens zijn beiden waar: aan de ene kant kan het geloof bergen verzetten, aan de andere kant verloochenen we onze Verlosser dagelijks. Voor deze beide aspecten zijn genoeg bijbelteksten aan te dragen. Het is dan ook niet verwonderlijk dat Paulus, Luther en Calvijn het overwinningsgeloof prediken. Echter, ze spreken ook over de twijfel en gebrokenheid.
Concreet: in discussie met iemand die vooral de zwakheid van het geloof ervaart is het goed om de kracht van de Geest te benadrukken. Maar niet alsof de ander op een totaal verkeerde manier gelooft en zich af moet vragen of hij eigenlijk wel een christen is. Daarmee wordt de ander niet geholpen.
Al eerder merkte ik op dat ik mij in gesprek met 'evangelisch' georienteerde christenen vaak in de verdediging voel gedrongen. Het is goed om je hiervan bewust te zijn. Mijn kritiek op je discussiestijl, Olijfje, was dan ook opbouwend bedoelt. Mijn excuses als ik me hierin niet duidelijk heb uitgedrukt. Ik stel voor deze metadiscussie nu te beeindigen.
Wat die laatste zin betreft (Edit: van Olijfje, dus): ik heb niet voor niets geprobeerd hier en daar nuanceringen aan te brengen. Het ging mij alleen om het plaatsen van kritische kanttekeningen bij huidige ontwikkelingen.
Wat betreft dat kampen-idee (met een kleine 'k', neem ik aan ;)?): dat er 'kampen' ontstaan valt moeilijk te ontkennen. Dat er verschil is, is ook niet erg. Het gaat er alleen om hoe je daarmee omgaat. En dan heb ik juist moeite met hoe die 'kampen' dat doen. Naast het behoudende rechterkamp heb je tegenwoordig een charismatisch linkerkamp dat qua houding en oordelen soms net zo bezig kan zijn. Daarbij bedoel ik dus niet gelijk maar iedereen te veroordelen die charismatisch is. Het gaat mij om 'charismatisch' georienteerde mensen die zelf wel oordelen uitspreken. Niet het zeggen dat er kampen zijn, veroorzaakt m.i. een probleem, maar het vormen van kampen en het té overtuigd zijn van het eigen kamp.
We zijn als christenen geen eenheidsworst. Gelukkig. En er wordt ook nergens in de Bijbel opgeroepen om dat te zijn. Er wordt wel opgeroepen een eenheid te vormen. En dan een eenheid in Christus, dus niet een bepaalde eenheid in geloofsvorm of -uiting.
Ben nog wel even benieuwd naar wat je precies bedoeld met dat zekerheid van het geloof geen optie is.