Ketter of redder...

Ernst schreef: De resultaten die hier beschreven zijn worden gebaseerd op het historisch-kritische bestuderen van de Bijbel. Oftewel men gaat er niet vanuit dat het Gods woord is.

Als waar is wat je hier zegt, wat zou de schrijver met dit artikel dan beogen?

Om terug te komen op die site, ze constateren dat het christendom heeft gefaald de afgelopen eeuwen (iets dat de Bijbel zelf al zegt). Om dat op te lossen moeten we zelf aan de slag gaan. Mensen moeten zelf verantwoordelijkheid nemen. Plan van aanpak, we passen de Bijbelse boodschap aan zodat men wel 'heilig' moet leven. Want dat is dan het doel van geloven, niet zozeer het vertrouwen op wat Christus heeft gedaan. Dat geloof zorgt volgens de theorie wel voor tolerantie en allemaal moois.

Ik heb de teksten gelezen. De Bijbel gaat duidelijkheid niet uit de weg. Maar dit artikel stelt dat een deel van de onverdraagzaamheid een theologische basis heeft. Zijn stelling is dat de protestantse en de rooms-katholieke theologie de wet als vertrekpunt hebben. Kort gezegd: zonder wet is er geen genade. Zonder voldoening geen verzoening. Volgens mij is dit ook iets wat ds De Ruiter gesignaleerd heeft. Daarentegen zou genade het vertrekpunt moeten zijn.

Een opvallend detail. Wanneer Jezus aan het kruis hangt zegt hij Tételestai, wat betekend het is volbracht. Het is een handelsterm die wordt gebruikt om aan te geven dat de schuld volledig is betaald. Was Jezus aan het liegen? Bedoelde hij eigenlijk, het is gedeeltelijk betaald, de rest moet je zelf nog doen?

Volgens mij is in deze discussie (rond ds De Ruiter) overeenstemming over het feit dat niemand kan bijdragen aan zijn eigen heil. Mag je voor schuld betalen ook lezen: vrijkopen? Dan zitten we weer op dezelfde lijn als ds De Ruiter: de overwinning over de Satan - de overste van deze wereld.

Hoe kom je bij deze verhandeling pjotr? Het is een interresant stuk, maar wat ik er van gelezen heb vindt ik niet echt christelijk verantwoord om het zo maar te zeggen. (moet er wel bij zeggen dat ik slechts een paar stukken ervan snel gelezen heb). Het ademt een soort agnostische alverzoening en maakt wat mij betreft juist duidelijk dat het christelijk geloof theologische doordenkingen en een 'geloofssysteem' nodig heeft.

Het is een lang stuk en ook nog met Engelse theologische termen, dus het leest niet vlot. Ik heb dit artikel ooit eens gevonden, terwijl ik googelde rond het thema van de wet. Net als de schrijver van het artikel heb ik mij afgevraagd waarom christenen zo intolerant kunnen zijn. Ik vind de analyse van dit artikel helder. Ik vind het ook actueel, omdat ik veel christenen ontmoet die zich vastklampen aan de wet. Elke ontwikkeling op dit gebied boeit mij.

Mensen als ds De Ruiter maken wel een stap in de goede richting, maar durven de uiterste consequentie vaak niet te doordenken. Ze benadrukken dat een leven van een christen vrucht moet dragen. Maar wie niet radicaal heeft afgerekend met het patroon van de wet (je best doen, goede bedoelingen, oordelen van jezelf en anderen) heeft weinig ruimte om heiliging op een andere manier in te vullen. Daarom ben ik wel benieuwd wat ds De Ruijter hier nu zelf verder over te zeggen heeft.

Je zegt: "De bijbel kent de tweedeling rechtvaardiging/heiliging niet". Wat bedoel je daar precies mee, en hoezo en door wie wordt deze tweedeling gemaakt? De heiliging komt toch gewoon na de rechtvaardiging. Rechtvaardiging gaat over je schuld t.o.v. God (die er niet meer is) en heiliging gaat over je praktische leven als christen (geleid door de heilige geest).

Het is precies zoals je zegt: wie onderscheid maakt tussen rechtvaardiging en heiliging plaatst ze na elkaar. Ik denk, maar dat heb ik niet gecontroleerd, dat heilige en rechtvaardige in de Bijbel ongeveer synoniemen zijn. Paulus blijft met vreze en beven zijn behoudenis bewerken, opdat hij, na anderen tot geloof te hebben gebracht, niet zelf alsnog afgewezen wordt. Dat Christus ons gerechtvaardigd heeft, heeft in de geschiedenis plaatsgevonden, maar voor ons gelovigen is het iets dat ook steeds weer realiteit moet worden. Ik lees niets over alverzoening o.i.d. Beginnen bij de genade doet mij denken aan de koopman die alles verkocht om die ene parel -waar hij blijkbaar verliefd op was geworden- te kopen.

Dat Christus ons gerechtvaardigd heeft, heeft in de geschiedenis plaatsgevonden, maar voor ons gelovigen is het iets dat ook steeds weer realiteit moet worden.

Ik vind dat enorm vaag, wat bedoel je nu concreet dat realiteit moet worden? Mijn geloof is namelijk gebaseerd op het weten wat Jezus voor mij heeft gedaan en daar op vertrouwen. De Heilige Geest veranderd mijn leven, daarvoor heb ik geen liberale theologie nodig...

When God raised this oppressed Man to his own right hand, he thereby justified him--he did him justice and kept his promise that he would deliver the oppressed. The resurrection, therefore, was the triumph of divine justice over all human oppression summed up in this Oppressed One who was the one for, with, and instead of the many.

Wel apart dat we blijkbaar recht hebben op wat God ons geeft... Hoezo genade als je er recht op hebt? Als er gesproken wordt over de verbondsbeloften, waarom dan niet over de eisen?

Wat alverzoening betreft vind ik de tekst niet zo duidelijk:

There is no one so cursed, forsaken and oppressed but may not hear this good news that death itself is vanquished and that God has executed his liberating justice for everyone in the raising of Christ.

Hey Pjotr wat hoor ik nou, ben jij geen GSV'er?

Hoi Ernst,

ik ben geen GSV'er meer, maar wel reünist. En ook wel nieuwsgierig wat er zoal speelt in de gereformeerde wereld.

When God raised this oppressed Man to his own right hand, he thereby justified him--he did him justice and kept his promise that he would deliver the oppressed. The resurrection, therefore, was the triumph of divine justice over all human oppression summed up in this Oppressed One who was the one for, with, and instead of the many. Wel apart dat we blijkbaar recht hebben op wat God ons geeft... Hoezo genade als je er recht op hebt?

"he did him justice" - hij deed hem recht tegenover de onderdrukkers. Dit thema loopt als rode draad door Oude en Nieuwe Testament. God komt met zijn Koninkrijk en doet wat Hij belooft. Wij hebben geen rechten tegenover God (hoe kan het maaksel opstaan tegen zijn Maker), maar er is wel degelijk recht in deze wereld, waarmee de kwaden gestraft en de goeden recht gedaan wordt. Christus is met zijn opstanding de Eersteling en het bewijs dat het kwaad niet zegeviert.

Als er gesproken wordt over de verbondsbeloften, waarom dan niet over de eisen?

Het Oude Verbond is het bewijs dat mensen de eisen niet hebben kunnen houden. Dat ligt niet aan de Wet, die is goed. De belofte was er echter al voor de Wet, zie Abraham. Eisen zijn blijkbaar niet noodzakelijk. Waarom dan nog eisen stellen?

Ernst schreef: Dat Christus ons gerechtvaardigd heeft, heeft in de geschiedenis plaatsgevonden, maar voor ons gelovigen is het iets dat ook steeds weer realiteit moet worden. Ik vind dat enorm vaag, wat bedoel je nu concreet dat realiteit moet worden? Mijn geloof is namelijk gebaseerd op het weten wat Jezus voor mij heeft gedaan en daar op vertrouwen. De Heilige Geest veranderd mijn leven, daarvoor heb ik geen liberale theologie nodig...

Je hebt gelijk, dit is heel vaag, maar het is ook wel moeilijk concreter te maken. Ik doe een poging. Het volk Israël dat uit Egypte geleid werd, maakte de bevrijding mee van de onderdrukkende Farao. Deze bevrijding had voor hun ook de basis moeten zijn om erop te vertrouwen dat God hun ook het beloofde land zou geven. Ondanks hun bevrijding werden ze alsnog verworpen om hun ongeloof. Volgens Hebreeën is dit een waarschuwing voor de gelovigen om niet achter te raken. Het gebeuren op Golgotha sluit niet uit dat wij aan het eind van ons leven en/ of aan het eind van de geschiedenis voor Gods rechterstoel moeten verschijnen. Wanneer zijn we nu echt gerechtvaardigd: als daar publiek een uitspraak is gedaan door God of als wij onszelf beoordelen naar ons geloof? Met realiteit worden bedoel ik dat er momenten in je leven zijn dat het heel duidelijk is dat je gerechtvaardigd bent, als je Gods werk ziet in jouw leven. Als de vruchten uitblijven, is er alle reden om terug te gaan naar de eerste liefde, terug naar de genade. Naast wat Christus gedaan heeft, zullen we moeten uitzien naar wat Hij nog gaat doen. Zijn genade is ook dat Hij ons daarbij inschakelt. De genade moet in ons zichtbaar worden. Alles wat wij nodig hebben, is Christus, maar voor ons leven betekent zijn genade nog maar het begin van de reis die Hij voor ons heeft uitgestippeld.

Mooi Pjotr. Ik onderschrijf wat je zegt. Maar dit is wat anders dan de liberale theologie van die website.

Dit past toch prima binnen de zonde - verlossing - leven uit genade opzet van de Heidelbergse Catechismus. Waarom zou je dan een nieuwe hermeneutiek op de bijbel los laten?

Bovendien is de kernvraag, wat is uw enige troost in zowel leven als sterven. Waar ik denk dat troost iets te beperkte woordkeuze is. Wel onderken ik dat het wanneer alles wegvalt dit de solide basis blijft, dat we zijn gered door Jezus.

Het probleem met deze discussie is een beetje dat er theoretisch een tweedeling te maken valt tussen rechtvaardiging en heiliging, zoals dat afgelopen eeuwen in de kerken is gedaan. De bijbel spreekt hier niet over, omdat dit in feit voltrokken is, namelijk de kruisdood van Christus. Het uit elkaar trekken van de twee aspecten is misschien niet heel handig, maar is gedaan om te bestrijden dat we óf gearriveerd zouden zijn, óf het helemaal zelf moeten doen. Zodoende is het dus een logische constructie om teksten van bijvoorbeeld Paulus en Jakobus te kunnen verzoenen, en aan beide recht te doen.