Nelson Mandela is tegen de oorlog.
‘Het gaat ze alleen maar om olie,’ zei hij op een congres in Johannesburg. ‘Om olie, olie, olie.’
‘Waar rijdt jouw limousine dan op, gozer, op water?’ vroeg ik me stilletjes af.
Het valt niet mee om ergens voor te zijn waar Nelson tegen is. Nelson geldt als het boven elke twijfel verheven goede in een kwade wereld. Ik ken mensen die hun kind om die reden Nelson hebben genoemd.
Nelson is tegen de oorlog. Hij is niet de enige. Op de Nederlandse televisie vragen linkse rakkers/journalisten zich zorgelijk af of er wel genoeg bewijzen zijn om Mister Massamoordenaar aan te pakken.
‘Bent u al overtuigd?’ vraagt de journalist met een nee-toch? intonatie aan de deskundige.
‘Eigenlijk niet,’ antwoordt hij met een zuinig gezicht. ‘Ik heb nog geen smoking gun gezien.’
De journalist knikt instemmend. Linkse rakkers zijn zo heerlijk naïef. Als ik een moord heb gepleegd en de politie kondigt schriftelijk in drievoud bij me aan dat ze huiszoeking komen doen, laat ik het vuurwapen ook niet op de keukentafel liggen.
‘Ach, die aluminium buizen, die ken ik wel, hoor’ roept Jan Marijnissen, na de bewijsvoering door Colin Powell. ‘Ik heb in de metaal gewerkt, hè? Die gingen bij bosjes door mijn handen. Mij maken ze niet gek. Niks nucleairs aan, dat zijn doodgewone pijpen.’
Ik help het je hopen, Jan.
De VN-wapeninspecteurs zijn ook al van die positivo’s. Die spreken over ‘belangrijke documenten’ bij elk vodje papier dat het regime hen toeschuift. Die springen een gat in de lucht als ze na maanden van politieke druk onder vier ogen met één (!) Irakese wetenschapper mogen praten. Dat het lot van ’s mans familie van het gesprek afhangt, wordt voor het gemak vergeten. En als Saddam iets minder tegenwerkt dan gewoonlijk rapporteren de inspecteurs opgewekt ‘a change of heart’ aan Irakese zijde.
Wakker worden, jongens! Saddam heeft geen hart.
‘Wij zijn tegen oorlog, want oorlog is zielig voor de Irakese bevolking,’ roepen de linkse rakkers, die er altijd als de kippen bij zijn om hun kristalheldere geweten nog eens extra op te poetsen.
Weet je wat ik zielig vind?
Dat de Irakezen al jaren zuchten onder een niets ontziende psychopaat, die zijn eigen bevolking met chemische wapens heeft bestookt, die vele duizenden mensen de dood heeft ingejaagd en nog eens duizenden heeft gemarteld en verminkt. Zonder dat de linkse rakkers erom maalden, want ik heb nog nooit een anti-Saddam-demonstratie gezien. In Irak kan je worden opgepakt en onthoofd als je een gedicht schrijft waarin je de spot drijft met de grote leider.
In Irak is je enige mensenrecht, het recht op zuurstof en zelfs dat kan je op elk willekeurig moment van overheidswege worden ontnomen.
Ik zeg: ten oorlog!
Iedere verdreven dictator is er eentje minder.
Uitroken, dat rovershol.
Laten we de Irakezen bevrijden.
‘Ja maar,’ piepen de linkse rakkers. ‘Als we de Irakezen bevrijden, waarom de Noord-Koreanen dan niet? En de Tsjetsjenen?’
Goeie vraag. Waarom niet?
Laten we een rondje langs de velden maken, laten we doorvliegen tot de benzine op is, laten we alle slechteriken oppakken en het lijden op aarde verlichten. Wat hebben we daar nou helemaal voor nodig?
Een goed geoutilleerd leger van sterke mannen, dat niet bij de eerste de beste tegenslag het hazenpad kiest. Een leger met ervaring in het bevrijden van bezette landen. Hoe heten die knakkers ook alweer, ze deden Europa aan rond 1945. Zouden ze toen trouwens ook een dubbele agenda hebben gehad? Vast wel, maar dat kon ons verschrikkelijk weinig schelen.
ik denk dat bush wraak moet nemen van zijn vader, gewoon omdat die het indertijd niet af heeft gemaakt.
En Pieter, ik wist niet dat je schreef?
Ik ben fel tegen de oorlog in Irak. De oorlog zal meer doden kosten dan dat Saddam er zal vermoorden door zijn dictatuur. Het motief is niet olie denk ik maar machtspolitiek. Amerika wil het Midden-Oosten democratischer en meer pro-westers maken. Ik denk niet dat dit zal lukken. Ook als de VN goedkeuring aan een oorlog geeft ben ik tegen de oorlog hoewel minder. Ik ben echter bang dat Amerika een solo-actie uit gaat voeren. Dit betekent het einde van de VN. In 1944/5 hebben de Amerikanen Europa bevrijd maar het Amerika van toen is het Amerika van nu niet. Ik ben anti-Bush, niet anti-Amerika. Was er maar een democraat president.
De bewijzen zijn er nog niet, dus Amerika heeft geen enkele reden om Irak aan te vallen. Ook al zouden er bovendien bewijzen zijn, Irak heeft geen enkele reden om een bedreiging te vormen want Saddam weet dat wanneer hij dat doet dit zijn einde zal betekenen.
Die anti-linkse hetse snap ik ook niet. Ik ben anti-GroenLinks en anti-PvdA, het linkse establishment, maar als je kijkt naar de voor- en nadelen van zo'n oorlog, met name voor het Irakese volk, denk ik dat vrede een betere optie is. Misschien is de blauwhelmenoptie van Belgie en Duitsland de beste oplossing.
Dank Klei, dat doet mijn rode hart weer deugd...
Maar ook ik ben tegen een oorlog tegen Irak. Wanneer de Irakezen een andere leider willen hebben, zullen ze daar zelf voor moeten kiezen. Saddam Houssein geniet een grote populariteit in het land. Ik vind niet dat Amerika, of de VN inbreuk kan maken op de binnenlandse politiek van een land. Laat de Irakezen dus zelf het besluit nemen wat zij willen. Wanneer Amerika nu gaat aanvallen zal het lang duren voordat er een binnenlandse coalitie tegen Saddam komt.
Daarnaast wordt aangegeven dat Irak geen massavernietigingswapens mag hebben, en dat daarom preventief zal worden aangevallen. Ik vraag mij hierbij af waarom dit in het geval van Noord-Korea niet zo hard gespeeld wordt. Daar is immers ook van bekend dat zij reactoren weer opstarten, en andere biologische projecten ontwikkelen.
Het probleem van George W. Bush is dat hij geobssedeerd is door Irak en haar leider, hierdoor wordt een objectief beeld vertroebeld, en wordt overal een aanleiding in gezien om aan te vallen. Ik geloof niet zozeer dat olie hier een motief is, alswel een blinde machtswellust van de Amerikaanse regering met betrekking tot de wereld.
Dat geloof jij? Je gelooft dat ze dat voor het kiezen hebben? In een land waar je toen je de nieuwe president kon kiezen of Saddam of Blanco kon stemmen en waarbij iedereen verplicht moest stemmen en gechecked werd wat je stemde.
Wat d8 je van het feit dat Amerika, hoe machtig ze ook is niet echt de middelen heeft om 2 niet-nucleare oorlogen tegelijk te voeren? Laat staan de wereld overtuigen van 2 grote kwaden. Gelukkig heeft de regering van Japan inmiddels besloten dat ze preventief gaan handelen, zodra Noord Korea raketbenzine in hun raketten stoppen, en ze weten het zullen ze aanvallen. Reken maar dat dat serieus is.
Zoals een paar dagen terug een heel groot mooi artikeltje in de Volkskrant beweerde, wellicht is het de naive Bush die gevult is door 'domme' idealisme. Macht zeg je zelf net, dat kan niet, want olie is macht, woenstijnland niet. Maar je zegt net zelf dat olie niet het motief is.
Nee, geen olie. Machtspolitiek. Bush wil het Midden-Oosten pro-Westers maken. Eerst Irak, dan zullen er meer regime-switches volgen.
Pieter, in je betoog ga je wel een beetje kort door de bocht, vind ik. (Allereerst vind ik het flauw om al die linkse rakkers zo als jij dat noemt zo generaliserend te gebruiken.)
Daarnaast sla je de gevolgen van wel oorlog over, ik denk dat dat DE afweging moet zijn, wat zijn de gevolgen als er oorlog wordt gevoerd? en wat zijn de gevolgen wanneer er een andere oplossing wordt gezocht?
Want wanneer de VS oorlog gaan voeren dan bombarderen ze alles waar Saddam kan zijn plat met de hele omgeving erbij. En vervolgens zeggen ze dat ze zoveel geld uithebben gegeven en dat ze Saddam hebben verwijdert uit zijn land, maar vervolgens kan Europa alles gaan oplossen. Want vervolgens zal dat land wel opnieuw opgebouwd moeten worden.
Daarnaast ben ik er zeker van overtuigd dat de bevolking van Irak niet blij is met Saddam, en dat deze de mensenrechten op een zoon gruwelijke manier schendt dat hij zeker geen macht zo mogen hebben over wie en wat dan ook.
Maar het word ook moeilijk wanneer Saddam weg is, want je weet niet wie er dan op staat, en wellicht gewoon het stokje van die bejaarde saddam overneemt.
Daarom weet ik zolang er geen keiharde bewijzen zijn voor een mogelijke aanval van de Irakezen, naar het buitenland of een kernbom of een ander gevaarlijk biologisch wapen, niet of ik voor of tegen een oorlog ben...
Maar kies niet overhaast voor een oorlog...
Saddam is ook erg ziek (geweest) en hij weet dat zijn einde toch een keer zal komen. Weet niet meer hoe de beste man uit Israel heet die ik een jaar geleden op tv geinterviewd zag worden, maar ben het roerend met eens dat Saddam best wel eens met een 'alles of niets' actie aan zijn einde zou willen komen.
Die oorlog heeft nadelen, maar Saddam ook. Ik zou graag zien dat dat 'the best army in the world' eens wat beter zou kijken naar een vorm van regime omwerping waarbij alleen de top van het land uit de weg wordt geruimd ipv een raketfestijn van op afstand.
Ik ben voor Bush, wat een vent is dat. Heb laatst een geweldige docu gezien waarin hij door NBC gevolgd werd tijdens zijn campagne.
Maar dat terzijde. Ik ben voor een oorlog tegen Irak, het heeft nu wel langgenoeg geduurd. Zo'n oorlogs dreiging is alleen al ff goed op die laffe europese landen eens te laten meedenken. Die Saddam speelt een spelletje met de VN, hij lapt al die resoluties aan zijn laars, maar wat doet de VN? ... Ik wil de vergelijking eigenlijk niet maken maar hij komt toch bij me naar boven, hoe was de houding voor de WOII, ook daar was men niet daadkrachtig en kijkt wat dat ons (en Hitler) gebracht heeft.
Ik vind dat de VN duidelijker moet zijn richting Saddam, hij heeft zijn 'laatste kans' al meerdere keren gehad. Het plan van Frankrijk vindt ik nog helemaal niet zo gek, laat inspecteurs en beveiliging achter op al onderzochte plekken, ook het blauwhelm idee vind ik wel spreken, maar ik vraag mij af in hoeverre Saddam daar in mee gaat. Ik denk dat de VN zo blijft aanmodderen, daarom zeg ik 'laten we maar aanvallen'.
Ja, en 500.000 doden. Hoi, aanvallen!
ik quote maar zo:
Pieter, ik ben het helemaal met je eens: elke verdreven dictator is er weer een minder. Ik geloof niet meer in de diplomatieke oplossingen. De ram erin! Die Saddam is zo glad als een aal en zijn zoon (gedoodverfde opvolger als Saddam sterft) schijnt een pink te hebben zo dik als zijn vaders lendenen, om het maar eens bijbels te zeggen :wink: kortom go Bush.
aanpakken die hap
Laat ik nu net dezelfde documentaire gezien hebben. Het was inderdaad wel grappig, en ik heb ook wel een ander beeld over Bush gekregen. Maar duidelijk moet zijn dat hij toen nog vocht voor het ambt, en dat hij op dit moment niet echt 'relaxt' meer over komt.
Nog even over de steun voor Saddam Houssein. Natuurlijk wordt er gemarchandeerd met stembiljetten, maar het kan niet zo zijn dat 90% van Irak tegen Saddam is, wanneer dit het geval zou zijn, zou Saddam allang niet meer in zo'n machtspositie zitten.
Wij moeten zaken eens door een niet-westerse bril bekijken, niet alles wat wij verkeerd vinden, vinden de 'slachtoffers' van dat verkeerde ook verkeerd. Ik ben er in ieder geval terughoudend in om te zeggen dat de Iraki's Saddam unaniem weg willen hebben. Natuurlijk lopen er wel een aantal soldaten met geweren rond, maar zou dit een gemotiveerde en eensgezinde oppositie de mond snoeren? Aan de ene kant staat de uitspraak: "geen oorlog maar Saddam wel weg" en aan de andere kant de beelden van protest tegen een eventuele oorlog met daarbij een steunbetuiging aan Saddam. Zolang wij niet ter plaatse zijn kunnen wij m.i. geen objectief beeld geven over wat de lokale bevolking nou precies vind van Saddam.
Laat ik een vergelijking trekken. In WOII was 90% van de bevolking ook tegen de bezettende macht. Toch was uiteindelijke hulp, die in zekere zin lang op zich liet wachten, uit het buitenland nodig. Er liepen in Nederland allemaal mannetjes met geweren rond, en hoewel de 'we' dat graag wouden konden we er weinig aan doen.
De familie van Houssein, vormt de toplaag van de macht. En d.m.v. allerlei technieken weten ze die macht te houden en de oppositie de mond te snoeren.
Saddam het idool van de meeste Irakezen?? Ik dacht het niet. de Irakezen die kunnen (en ook willen) wegvluchten uit Irak, zeggen dat je daar gedwongen wordt om Saddam te bejubelen. Bij intervieuws staat er een soldaat achter je met een geweer op je gericht.
saddam heeft tijd genoeg gehad en speelt het heel slim, elke keer voor een ultimatum oid komt hij weer met een verklaring/overhandiging van iets waardoor wij weer denken, 'zie je wel, hij werkt wel mee'.
Maar hij werkt niet mee!
Hoe erg het is dat er zoveel mensen zullen sterven, hij moet weg en er is geen andere oplossing meer als oorlog.
(en ik hou niet van Bush, wat een ontzettende aap!)
Natuurlijk is Saddam een dicatator die de meeste mensen, zowel binnen als buiten Irak, liever vervangen zouden zien door een democratisch gekozen bestuurder. De discussie over wel of geen oorlog gaat dan ook niet om de vraag hoe Saddam gewaardeerd zou moeten worden; daar zijn beide kampen het wel over eens.
De vraag is veeleer tot welke prijs en met welke middelen Saddam onttroond mag worden. Bepaalde (vaak linkse of christelijke) groepen zijn principieel tegen oorlog als middel om problemen op te lossen. Deze beginselethiek staat haaks op de pragmatische ethiek van mensen die oorlog beschouwen als een gerechtvaardigde oplossing voor bepaalde problemen. Voor deze ethische afweging is een diepgaande inventarisatie van het probleem en de motieven van Bush niet relevant. Degenen die oorlog principieel afwijzen als rechtvaardig interventiemiddel zijn immers in alle gevallen tegen een oorlog.
Binnen de pragmatische benadering is echter volop de discussie aan de gang over wat als rechtvaardiging zou mogen dienen voor deze oorlog. Is het rechtvaardig als het alleen zou gaan om economische belangen (olie)? Is het kwaad van de oorlog niet groter dan het kwaad van het regime dat zij omver wil werpen? Is het rechtvaardig om de regering van een ander land omver te werpen als je het niet met die regering eens bent (hoe fundamenteel ook)? Is het rechtvaardig een oorlog te beginnen als Saddam een grote internationale dreiging blijkt te vormen? Deze afweging staan in eerste instantie nog steeds los van de vraag wat nou daadwerkelijk de Amerikaanse motieven zijn voor hun kruistocht tegen Irak. Pas als is vastgesteld onder welke voorwaarden een oorlog tegen Irak rechtvaardig zou kunnen zijn komt de daadwerkelijke situatie aan de orde. Spelen economische belangen wel een rol? Beschikt het regiem van Saddam wel over massavernietingswapens? Is er inderdaad sprake van een grote internationale dreiging?
Het verbaast mij dat zoveel mensen zo gemakkelijk hun mening over deze oorlog lijken te kunnen vormen. De ethische afweging is een zeer moeilijke, maar het is in ieder geval voor iedereen mogelijk die afweging te maken. Anders is het met de inschatting van de daadwerkelijke situatie. Immers: als burger heb je een grote informatieachterstand. Zo er al iemand weet waartoe Irak precies in staat is, de gewone burger weet het in ieder geval niet. Enige nuancering hierin zou m.i. dan ook op zijn plaats zijn.
Persoonlijk ben ik niet principieel tegen een oorlog; het kan een rechtvaardig instrument zijn als het leed dat wordt voorkomen of opgeheven groter is dan het leed dat een evt. oorlog veroorzaakt.
Gezien de grote humanitaire gevolgen die een oorlog zal hebben en de inpact die het zou kunnen hebben op de situatie in het Midden-Oosten en het terrorisme in de westerse staten is het nog maar de vraag of aan deze voorwaarde voldaan is. Bovendien is niet duidelijk in welke mate er sprake is van (internationale) dreiging door de wapens die Saddam in bezig heeft. Het ligt natuurlijk voor de hand dat Saddam er alles aan zal doen evt. wapen goed te verbergen. Dat de wapeninspecteurs nog niet veel concreets gevonden hebben bewijst dus niet dat Saddam ook niets heeft. Aan de andere kant lijkt het me niet verstandig om Bush en consorten op hun woord te vertrouwen dat Saddam wel wat heeft. Voortzetting van de wapeninspecties lijkt me daarom helemaal geen slechte optie.
Als Amerika echter 100% zeker weet dat Saddam een groot gevaar vormt hebben zij sowieso de plicht dit gevaar uit de wereld te helpen, al is het tegen de wereldopinie in. Achteraf zal immers iedereen hen dankbaar zijn...
Het is onmogelijk om zonder harde feiten een gefundeerd oordeel te kunnen geven over de (vermeende) grote internationale dreiging.
Ik denk echter dat Bush nu zover is dat hij niet meer terug kan. Het is inderdaad een machtspelletje. Om een serieuze speler te zijn in de wereld moet je durven dreigen en er niet altijd voor terugdeinsen om de dreiging ook om te zetten in actie. Saddam lacht zich slap als Amerika, al dan niet alleen, niet aanvalt. Dit is natuurlijk geen reden om een oorlog te rechtvaardigen, maar ik denk dat dit nu wel degelijk van belang is voor Amerika.
Ik vind het ook een slechte zaak dat enkele Europese landen het niet met elkaar eens kunnen worden. Saddam noemt dit feit al een "overwinning van Irak op het westen". De hele machtsbalans in de wereld wordt op deze manier overhoop gehaald. Andere anti-westerse landen zullen op deze manier een grotere speelruimte krijgen; de dreiging van Amerika wordt minder serieus genomen door deze besluiteloosheid.
Ik weet niet wat Bush werkelijk wil, hoe gevaarlijk Saddam is, en hoe zwaar de Iraki's onder zijn bewind hebben te lijden. Ik kan dat gewoon niet objectief beoordelen. In aansluiting op vorige 'sprekers' wil ik dan ook zeggen dat ik het heel moeilijk vind om te zeggen of er een oorlog moet komen, en hoe snel dan wel, of gewoon helemaal niet. Ik kan alleen maar hopen en bidden dat er zoweinig mogelijk onschuldige slachtoffers vallen.
Ik kan mij wel bij de voorgaande sprekers aansluiten denk ik. Over de legitimatie en van het bewind van Saddam Houssein zal ik het hier verder niet hebben. Het blijft voor mij echter moeilijk om op zo'n grote afstand een goede uitspraak te kunnen doen voor de gehele bevolking van Irak.
Overigens vind ik wel dat wanneer er een oorlog komt tegen Irak deze ook gelegitimeerd en gesteund moet worden door de Verenigde Naties. Er mag dus nimmer sprake van zijn dat de NAVO of de VS op eigen houtje actie gaan ondernemen. Hierbij krijg je namelijk een oorlog die meer lijkt op een terratoiriale uitbreiding dan een oorlog die ervoor is bedoeld om een regime omver te werpen. In zo'n delicate kwestie in het Midden Oosten lijkt het mij niet gerechtvaardigd om op dusdanige wijze ten strijde te trekken. Temeer omdat Saddam Houssein en Irak wel degelijk autonoom zijn als leider en als land, hier mag je als enkel of groep land(en) niet zomaar een inbreuk op maken.
Daarnaast vraag ik mij af of een oorlog sowieso gerechtvaardigd is wanneer je het doel in ogenschouw neemt. De VS staan er nou niet echt om bekend dat ze treuren om een slachtoffer meer of minder. De oorlog in Afghanistan heeft dit wel weer aangetoond. Een oorlog heeft hoe dan ook gevolgen voor de burgerbevolking.
Ik vraag mij dan ook af of het niet mogelijk is om Saddam d.m.v. precisie-bombardamenten uit te schakelen... Dus een speciale eenheid spoort Saddam op en er wordt aangegeven welke locaties gebombardeerd moeten worden. Is voor de deelnemende groep militairen (infiltranten) een stuk gevaarlijker maar het zou een vermindering van de burgerslachtoffers kunnen betekenen. Dit optreden zou ik overigens eerder een actie dan een oorlog willen noemen.
(via nu.nl)