+0
Koning David
De fantastische OV-lezing van vorig jaar over Gender staat mij nog helder voor de geest. Er werd toen het een en ander over emancipatie gezegd, in hoeverre vrouwen nog steeds werden gediscrimineerd maar na een poll bleek ook duidelijk dat de meeste GSVsters van plan waren om later part-time te werken. Ik heb eigenlijk geen zin om een theologische discussie te voeren over de 'taak' van de vrouw (want daar geloof ik niet zo in) maar wil het hebben over het praktische aspect van emancipatie. Hoe komt het eigenlijk dat vrouwen het nog steeds slechter doen op de arbeidsmarkt? Ligt dat aan discriminatie? Aan het feit dat vrouwen het liefst part-time willen werken? Is het de schuld van mannen of is het de schuld van vrouwen? Hieronder staat een interessant artikel uit het NRC-Handelsblad over dit onderwerp. Ik ben benieuwd naar uw mening.
NRC-Handelsblad van 13 december 2004 schreef: Emancipatiemonitor van SCP is somber over positie van vrouwen versus mannen Maatschappelijke macht krijg je niet in deeltijd De emancipatie van vrouwen verloopt trager dan aan het eind van de jaren negentig, concludeert het SCP. De emancipatie is geenszins voltooid. Door onze redacteur Dick van Eijk ROTTERDAM, 13 DEC. Onderwijs, werk, huishouden en macht zijn de belangrijkste terreinen waarop de verschillen tussen mannen en vrouwen volgens het kabinet kleiner moeten worden. In veel gevallen zijn daarvoor drie jaar geleden kwantitatieve doelen geformuleerd voor het jaar 2010, met tussendoelen voor eerdere jaren. Maar de meeste van deze tussendoelen worden niet gehaald. Toch is het niet allemaal kommer en kwel. In het onderwijs lijken meisjes op het eerste gezicht hun aanvankelijke achterstand volledig te hebben ingelopen, en zelfs op tal van punten te hebben omgezet in een voorsprong. Zo zitten er inmiddels meer meisjes op havo en vwo dan jongens. Ook gaan er meer meisjes naar het hbo dan jongens en studeren ze daarbinnen sneller af. Aan de universiteiten is bijna sprake van evenwicht: 48,7 procent van de studenten is vrouw, tien jaar geleden was dat nog 44. In alle studierichtingen studeren vrouwen sneller af dan mannen. Internationaal gezien blijkt dit echter helemaal niets bijzonders. Wat heet, in nagenoeg alle West-Europese landen studeren meer vrouwen dan mannen. Alleen in Duitsland en Oostenrijk ligt het percentage lager dan in Nederland. Zweden scoort met 58 procent vrouwelijke studenten het hoogst. Niveau is bovendien niet het hele verhaal. Qua studierichting bestaan er nog altijd zeer grote verschillen tussen mannelijke en vrouwelijke studenten. Deze verschillen doen zich reeds voor in de profielkeuze op de middelbare school. Het is weliswaar niet zo dat de keuze van meisjes minder kans op werk biedt, maar wel dat ze hen meer opsluit in een bepaalde sector, zoals het onderwijs of de zorg. De studiekeuze van jongens biedt hun een breder palet aan beroepsmogelijkheden en daarmee betere carrièreperspectieven. De verschillen in studiekeuze tussen jongens en meisjes zijn de laatste jaren niet kleiner geworden. Een van de doelen van het emancipatiebeleid - meer vrouwen in technische opleidingen en meer mannen in zorgopleidingen - vergt dus nog flinke inspanningen. Qua arbeidsdeelname van vrouwen is Nederland in de afgelopen decennia dramatisch veranderd. Tot een jaar of twintig geleden bungelde Nederland met Ierland en Portugal aan de staart van het Europese peloton, inmiddels hoeft het alleen de Scandinavische landen nog maar voor zich te dulden. In 2003 had 55 procent van de vrouwen tussen de 15 en 65 jaar werk. Een succes? In 1987 werkte nog maar 35 procent. Toch is de huidige arbeidsdeelname één procentpunt lager dan de streefwaarde van het kabinet. De arbeidsparticipatie groeit de laatste jaren met één procentpunt per jaar. Dat is niet genoeg om het beleidsdoel voor 2010 - 65 procent van de vrouwen aan het werk - te halen. Weliswaar zijn vrouwen en masse gaan werken, ze doen dat wel voornamelijk in deeltijd. Nergens ter wereld werken zoveel vrouwen in deeltijd als hier: 70 procent, terwijl dit voor de EU gemiddeld 16 procent is. Overigens voert Nederland ook de Europese ranglijst aan van deeltijdwerk voor mannen: 86 procent heeft minder dan een volledige baan, in 1990 was dat 90 procent, dus deeltijdwerk onder mannen neemt toe, maar minder snel dan onder vrouwen. Veel van de deeltijdbanen van vrouwen zijn zo klein dat ze daardoor minder dan 70 procent van het minimumloon verdienen, met andere woorden: niet economisch zelfstandig zijn. Economische zelfstandigheid van vrouwen is een van de belangrijkste emancipatiedoelen van het kabinet. In 2010 moet 60 procent zover zijn. Op dit moment is dat 41 procent, drie procentpunt minder dan de bedoeling was. Ondanks de geconstateerde vertraging van het emancipatieproces gaan de veranderingen nog altijd wel erg snel. In 1997 stopte een kwart van alle vrouwen met werken bij de geboorte van het eerste kind. Vorig jaar was dit nog maar 10 procent. Wel gaan de meeste moeders korter werken. Jonge vaders doen dit nauwelijks. Relatief veel vrouwen geven aan best meer te willen werken, mits ze hun werktijden kunnen inpassen in hun verplichtingen jegens de kinderen en ze vrij kunnen nemen bij onverwachte gebeurtenissen als ziekte van een kind of lesuitval. Bekeken vanuit de kinderen ziet de wereld er heel anders uit dan tien jaar geleden. Toen werkte in 33 procent van alle gezinnen met minderjarige kinderen beide ouders, nu is dat 57 procent. Dat het aantal kinderen in een of andere vorm van kinderopvang in zes jaar tijd is verdubbeld, mag dan ook niet meer verbazen. De buitenschoolse opvang is sinds 1990 zelfs vertwintigvoudigd. Desalniettemin maakt nog maar acht procent van de basisschoolkinderen er gebruik van. Overigens vindt bijna de helft van alle mannen en vrouwen buitenschoolse opvang onwenselijk. De meeste emancipatiedoelstellingen van het kabinet gaan over vrouwen. Op één punt zijn expliciete doelen voor mannen geformuleerd: zij moeten in 2010 minimaal 40 procent van alle onbetaalde zorgtaken op zich nemen. Tot 1995 nam het aandeel van mannen hierin toe, maar sindsdien is sprake van stagnatie. Mannen staan al jaren op 35 procent. Volgens het Meerjarenbeleidsplan Emancipatie zou het aandeel vrouwen in de top van het bedrijfsleven tussen 2000 en 2004 moeten verdubbelen en vervolgens tot 2010 met 2 procentpunt per jaar toenemen. Daar komt weinig van terecht. Het aandeel vrouwen in de top van de 25 en van de 100 grootste bedrijven is de laatste jaren zelfs iets afgenomen naar minder dan 5 procent, terwijl het streefgetal van het kabinet 8 procent is. Ook in de managementlagen daaronder blijft het aandeel van vrouwen achter. Met 26 procent vrouwen in hogere managementfuncties scoort Nederland op vier na het laagst van de vijftien oude EU-landen. Onder hoogleraren scoort Nederland met 6 procent vrouwen op Ierland na het laagste van Europa. Zo'n 40 procent van de bevolking vindt dat het aandeel vrouwen in topfuncties de komende vijf jaar moet verdubbelen. Maar van de werkgevers denkt maar iets meer dan 20 procent er zo over. Werkgevers blijken qua emancipatie sowieso aanzienlijk conservatiever dan de rest van de bevolking. De onderzoekers constateren teleurgesteld dat na zoveel jaren emancipatiebeleid nog altijd betrekkelijk weinig bekend is over de effectiviteit van allerlei concrete beleidsmaatregelen. Die is doorgaans gewoon niet onderzocht.
Je kunt het ook kort zeggen hoor:
WERKEN, KRENG! ;)
Betaald werken doe je als vrouw pas als het moet, en als het kabinet die streefcijfers haalt, heeft men al nagedacht hoe men al het vrijwilligerswerk gaat invullen. Dat wordt nu veel door vrouwen gedaan (bijvoorbeeld helpen in verpleeghuizen etc.).
Of denkt men wellicht dat zo'n niet werkende vrouw op dit moment thuis uit haar neus zit te eten?
Conclusie: emancipatie is een utopie. de vrouw hoort in de keuken.
@Peterke: de vorige keer dat IK zoiets zei, kreeg ik de hele wereld over me heen.
... je bent een held!
grin
het idee van gelijkheid mag nu toch wel als achterhaald beschouwd worden, toch?
mannen en vrouwen verschillen wezenlijk. Als het beleid erop gericht worden om vrouwen gelijk te maken aan mannen, moet dat wel falen.
we moeten af van beleid dat zijn succes afmeet aan zulke statistieken en we moeten toe naar beleid voor vrouwen én mannen dat aansluit bij de moeilijkheden waarmee zij zich geconfronteerd zien als ze de arbeidsmarkt opgaan. Ik denk dat werk en prive combineren problematisch zijn en dat bijvoorbeeld in stellen de optimale oplossing is dat de man meer werkt en de vrouw meer zorgt. Het is in zo'n geval dus maar de vraag of je een benadering kan hanteren die uitgaat van individuele vrouwen die meer moeten participeren in werk.
Ik vind het belangrijk dat vrouwen zich kunnen ontplooien en zelf keuzes mogen maken. Heel belangrijk voor zelfontplooiing is het onderwijs, met name het wetenschappelijk onderwijs. Met de discriminatie in het hoger onderwijs valt het tegenwoordig gelukkig mee gezien het feit dat het aantal vrouwelijke studenten bijna net zo hoog als als het aantal mannelijke. Zorgelijk vind ik wel dat sleutelfuncties in het bedrijfsleven en in het bestuur, ook op de universiteiten, nog steeds vooral door mannen worden bekleed. Het is een beetje een "old boys network" waar vrouwen niet gemakkelijk toegang tot hebben. Het feit dat veel vrouwen eigenlijk alleen maar part-time willen werken is volgens mij de andere hoofdoorzaak van het probleem. Waarom willen veel vrouwen dit eigenlijk? Is het een typisch Nederlands verschijnsel? Is het mode? Of kun je op deze manier jezelf beter ontplooien?
Ik krijg bijna het gevoel dat als je als vrouw de keus wilt maken je niet te ontplooien, maar graag moeder wilt worden bijvoorbeeld en huisvrouw, dat dit niet meer geaccepteerd wordt.
Emancipatie is dan geen bevrijding maar een dwangbuis. Het wordt iets dat opgelegd word aan vrouwen, in plaats van dat zij dat zelf willen.
Het is toch bespottelijk als mensen mij gaan vertellen dat ik mezelf moet gaan ontplooien? Misschien wil ik dat helemaal niet?
Laten de overheid (en alle andere mensen) zich met de dingen bemoeien die echt belangrijk zijn zoals het milieu, defensie, buitenlandse zaken.
Maar laat ze zich alsjeblieft buiten mijn privéleven en mijn persoonlijke keuzes houden! Als ik vrijwilligerswerk wil doen ipv een betaalde baan is dat mijn keus. Dat is óók belangrijk voor ons land, dat er mensen kaarten met ouderen, of koken voor mensen...
Alsof je alleen voor 'vol' kunt wordt aangezien als je betaald werk doet... zogenaamd om de kosten van de oudedagvoorziening te betalen. Belachelijk!
Is er ook maar iemand die een van de zaken waar je op reageert heeft beweerd?
Weet je wat het is Klei, als vrouw heb je bij wijze van spreken al vanaf je begin 2 keuzes (ervan uitgaande dat je trouwt): of je gaat fulltime werken, omdat je dat leuk vindt, of je gaat part time werken, omdat je dat leuk vindt en je man de rest wel betaald.
Mannen hebben vanaf het begin eigenlijk maar 1 keuze, full time werken of je het nu leuk vindt of niet, want de auto en het vrouwtje moeten worden betaald.
=> deels een kwestie van wat je gewend bent te denken
=> deels een kwestie van prestatie dwang/drang. Mannen halen erg veel uit hun werk om maar zo te zeggen. Vrouwen minder.
Ik zelf zou het hardstikke leuk vinden om over een poosje aan het werk te gaan, maar ik heb momenteel geen zin in een 40urige werk week. Ik wil niet van 8 tot 5 aan het werk zijn, thuis komen, boodschappen doen, eten koken en het huishouden doen. Ohja, en nog even iets ontspannend. Maar goed, dat schiet er tamelijk bij in dan he?
Geld is maar een middel en niet een doel. Ik vind het met name belangrijk om een fijn leven te hebben en dit houdt voor mij vooral contact met vrienden om mee heen in en het lezen van een boek. En hiervoor heb ik tijd nodig, en dat verkrijg ik naar mijn mening door een werkweek van minder dan 40 uur (over kinderen nog niet gesproken...).
Ik betwijfel dit ten zeerste. Waarom zouden mannen geen part-time baan kunnen/willlen nemen? Ik bvb zou het wel prettig vinden om een part-time baan te hebben. Ik denk dat de keuzen hierin ook gewoon gelijk liggen.
Het lijkt me schitterend om later beiden full-time te werken of misschien iets minder. Maar vergeet alsjeblieft niet dat er vrouwen zijn die later niets liever willen dan full-time werken en het koken deels overlaten aan hun man, de magnetron en af en toe zelf het schort omdoen. Die ook met kinderen willen wachten totdat ze ergens in de dertig zijn.
Maar nu even ter zake, welke vrouw wil er bij ons komen afwassen?
Je hebt me niet horen zeggen dat ik betreffende taakdeling universeel en natuurlijk is, leg me dus geen dingen in de mond. Wat ik wel bedoel te zeggen is dat men, de mens in het algemeen, (altijd) erg met een bepaald levenspatroon in z'n hoofd leeft.
Of de verdeling in Nederland prettig is of niet, of te preferen boven situaties in het buitenland is geheel aan elke persoon an sich over te laten. Als een vrouw meer of minder wil werken, en dat kan financieel en qua werk uit, dan doet ze dat toch gewoon? Of zie ik dat niet juist? Wordt er van vrouwen in andere landen soms 'verwacht' dat ze 40 u/p/w werken?
Kan ik wel inkomen, maar das wel beetje verouderd beeld.
Ik las nog in de krant dat Nederland meest aantal deeltijdbanen heeft.
Volgens mij hangt het willen van een part-time baan door veel vrouwen sterk samen met hun idee van wat ze belangrijk vinden in hun leven. Natuurlijk kan ik niet voor alle vrouwen spreken (en ook niet echt voor mezelf) maar ik denk dat vrouwen in het algemeen ook minder ambitieuzer zijn dan mannen. Veel vrouwen hechten meer waarde aan bijvoorbeeld hun sociale leven dan aan het bereiken van een toppositie.
Dan is het ook nog eens zo dat het voor vrouwen denk ik ook uiteindelijk moeilijker is om de top te bereiken omdat het nog steeds wel redelijk wordt beheerst door de man. Ook het glazen plafond lijkt nog steeds te bestaan.
Ook wel grappig; wat ik hoorde bij psychologie & sekse (jaja): dat beroepen waarin vrouwen qua aantal de meerderheid innemen en wat eerst "mannenberoepen" waren, nu veel lager in aanzien staan. Bijvoorbeeld voor artsen gaat dit op.....
Ik weet niet of het ook niet te maken heeft met dat mensen sowieso minder respect hebben voor bv artsen, dominees, leraren etc. maar het is toch grappig om te horen. Tegelijk ook wel een beetje jammer natuurlijk.
Het ligt eigenlijk aan mannen en vrouwen dat vrouwen vaak niet de top bereiken in Nederland. Natuurlijk is carriere niet zaligmakend. Ik stoor mij ook aan het bestaan van het glazen plafond maar vind het prima wanneer vrouwen zelf vinden dat ze niet perse de top willen bereiken. Dit moeten ze echter zelf beslissen en niet overlaten aan de mannen.
Sterker nog, de vrouwen die wel de top bereiken versterken dit verschijnsel alleen maar. Volgens mij proberen die hun na lang zwoegen bereikte positie te beschermen door alle vrouwelijke concurrenten zoveel mogelijk af te weren.
In welke Quest staat dat? :wink:
Ja, niks geen Old Boys, maar er zijn nu zelfs al Old Girls.
Nog sterker, dat is een van de belangrijkste redenen waarom het emancipatiebeleid niet werkt. Het gaat tenonder aan haar eigen succes. Op het moment dat er door positieve dicriminatie eindelijk een vrouw de top bereikt sluit ze alle wegen af voor andere potentials. Kortom, wanneer het emancipatiebeleid succesvol wordt betekend dit tegelijkertijd een terugval.
Voor dat soort dingen komt natuurlijk niet elke vrouw in aanmerking. Het zou voor jou het beste zijn als je een toppertje zou kunnen strikken...
PS: Kijk eens even: ik heb al weer 100 posts. Wat ben ik toch rete-actief!