Literatuur en geloof
De bekende christelijke schrijver geeft donderdag 10 maart 2005 om 20:00 uur een OV-lezing. Hij zal spreken over de moeilijkheid christelijke thema’s in literaire vorm te gieten en je als christelijke schrijver te handhaven tussen je meerendeels atheïstische collega’s. Daarnaast zal hij vertellen over zijn bekering van een aantal jaren terug, waarna hij, evenals zijn vrouw Vonne van der Meer, overtuigd katholiek is geworden. Ook zal hij voorlezen uit zijn laatste roman ‘Specht en zoon’.
Willem Jan Otten is romancier, dichter, essayist en toneelschrijver. Hij werkte jaren als theatermedewerker voor Vrij Nederland. In 1999 publiceerde hij ‘Het wonder van de losse olifanten’, een rede gericht tot de afwijzers van het christelijke geloof. In 2003 verscheen zijn laatste dichtbundel ‘Op de hoge’, in 2004 zijn meest recente toneelstuk ‘Braambos’. Ook in 2004 verscheen de bejubelde roman ‘Specht en zoon’.
De lezing wordt georganiseerd door de Gereformeerde Studentenvereniging (GSV) uit Groningen. Het zal plaatsvinden in een achterzaal in de Noorderkerk te Groningen, Akkerstraat 28. Neem de achteringang aan de Noorderbuitensingel.
Het belooft heel interessant te worden. Komt allen!
Heeft christelijke literatuur meerwaarde?
Ik heb zelf 'Specht en zoon' niet gelezen, maar de boeken van Vonne van der Meer wel (haar eilandenserie). Op zich vind ik het wel prettig dat er weinig 'fouts' gebeurd in deze boeken. Meer haal ik er eigenlijk niet uit. Dus hoe belangrijk is het dat een schrijver christelijk is? En in hoeverre is er dan sprake van literaire vrijheid, bijvoorbeeld het gebruik van vloeken? (In 'Specht en zoon' van Willem Jan Otten wordt bijvoorbeeld wel gevloekt.)
Je zou eens aan je vader moeten vragen hoe dat met van der Meer in elkaar zit. Ik weet namelijk dat Kamphuis op de opening van het academisch jaar (vorig jaar volgens mij) een analyse van haar boeken maakte.
Maar christelijke literatuur heeft meerwaarde als literatuur, niet omdat het christelijk is. Kent iemand trouwens specht en zoon?
Ik heb 'Specht en Zoon' ook niet gelezen, wel een aantal gedichten van zijn hand. Erg mooi vind ik Eindaugustuswind
(), zwanger van religieuze motieven. Ik vind het erg jammer dat ik er donderdag niet bij kan zijn.
Ik heb het boek van Marcel geleend en net uit. Het is erg de moeite waard.
Perikles schreef:
Ik weet alleen dat de huishoudster die de drie boeken door een belangrijke rol op de achtergrond speelt, wordt gezien als een engelfiguur. Hoezo 'meerwaarde als literatuur'? Wat is dan de meerwaarde als dit niet in het christelijke aspect ligt? Hoe zat dit trouwens bij 'Specht en zoon', Vriend Klei. Heeft dit boek meerwaarde omdat het christelijke literatuur is?Nou. Ik vind boeken niet beter omdat ze christelijk zijn. Meestal zijn christelijke boeken veel slechter dan gewone boeken omdat er over christelijke boeken vaak een verplicht moreel sausje wordt gegoten. Daarom is het helaas vaak zo dat christelijke boeken buiten eigen parochie niet echt serieus genomen worden. De latere boeken van Willem-Jan Otten en zijn vrouw Vonne van der Meer vormen hier een uitzondering op. Zij zijn niet christelijk opgevoed maar later in hun leven katholiek geworden en zijn daarom minder vooringenomen.
Literatuur moet de horizon van de lezer verbreden en dat doet Specht en zoon. Het boek gaat over thema's als leven en dood en vertrouwen en wordt verteld vanuit het perspectief van een schildersdoek.
Christelijk is onder andere dat het doek zijn schilder, Felix Vincent, Schepper noemt en dat Specht het doek op Pasen wil komen afhalen maar dan niet komt.
Opvallender zijn de schijnbaar minder christelijke elementen in het boek: het taalgebruik en het feit dat de hoofdpersoon Felix Vincent pornofilms kijkt en bijna vreemdgaat met een andere vrouw.
Vriend Klei schreef:
Maar op het gebied van christelijke literatuur is weinig te vinden. Er is meer een bepaald genre ontstaan (Randy Alcorn, Francine Rivers) waarin het christelijke aspect sterk op de voorgrond staat.Maar schrijvers als Otten ken ik verder niet zoveel. Ik denk echter wel dat een goed boek meerwaarde kan hebben als het ook nog eens door een christelijke schrijver is geschreven.
^BUMP
Let op, zojuist hoorden we dat de lezing NIET doorgaat, Otten is ziek.
Mooi is dat. Net een opening in elkaar gedraaid, krijg je dit. Nou vooruit, niks aan te doen. Is voor ons allemaal vervelend - zeker ook voor de OV-cie.
Ik hoop dat het mogelijk is dat WJO later dit jaar nog eens komt, want het leek me erg interessant.
Qua 'christelijke' literatuur (een boek van hem is afgekeurd als clk-actieboek) zou je eens wat van Mance ter Andere kunnen lezen. Hij schrijft erg goed.
Verder weet ik ook niet zoveel auteurs van christelijke literatuur, die aan mijn idee van literatuur voldoen. Juist auteurs die van het christelijk geloof afraken, kunnen daar goede boeken over kunnen schrijven. Neem bijvoorbeeld Siebelink en 't Hart. Zo'n radicale breuk met het verleden levert meer literair materiaal op dan een leven dat geleidelijker verloopt.
Ik heb afgelopen week Specht en zoon gelezen en inderdaad, het is een boek dat je in je hoofd nog wel een tijdje kunt doorlezen als je het hebt dichtgeslagen.
Grappig vind ik dat iedereen het boek een andere thematiek toedicht: Klei schrijft over 'Leven, dood en vertrouwen', Van Oorschot, de uitgever, promoot het boek met een tekstje over 'het verlangen iemand op de wereld te zetten' en ik zou denken aan schuld en verlossing, om maar eens wat te noemen.
Overigens, Klei: de escapade van schepper met zijn jeugdvriendin 'bijna vreemdgaan' noemen veronderstelt een zodanig enge definitie van 'echt vreemdgaan' dat ik vermoed dat zelfs de vorige president van de Verenigde Staten die te beperkend zou vinden...
Volgens mij deden ze het uiteindelijk niet omdat de jeugdvriendin opeens het schilderij zag. Technisch gezien is Felix Vincent dus niet vreemdgegaan.
Wat ze precies wel en niet deden, dat moet je dan nog maar eens nalezen.
De grapjassen achter de Gouden Doerian schreven overigens dit, als reden voor plaatsing op de longlist voor deze prijs voor het slechtste boek van 2004:
Hoe kan je nou een punt over geloofwaardigheid maken als de verteller van van een roman een schilderij/foto is? Alsof de roman een stuk geloofwaardiger was geweest als de foto niet dwars door de borstzak heen kon kijken.